Geloven in het geloof

"Nienke, er ligt weer een nieuwe Volzin magazine voor je klaar. Kom je hem halen?" Deze zin hoor ik standaard één keer in de twee weken. Het is ook gelijk een van de dingen waar ik ontzettend blij van wordt om te horen.

Een jaar geleden bracht ik een cliënt naar het toilet. Ik liet haar even alleen om wat privacy te geven en intussen zie ik een magazine op tafel liggen. Er staan een aantal quotes op de omslag die mij wel aanspreken en alsof het blaadje mij roept sla ik hem open. Mijn interesse is gelijk gewekt. Ik ben niet opgevoed met een geloof, maar hier staan mooie dingen in. Toen ik haar weer van het toilet had gehaald en ze weer in de kamer zat vertelde ik mijn zonde. Ik had in het blaadje gelezen zonder het te vragen, maar het zag er zo interessant uit. Ze vond het helemaal niet erg en ze was verrukt dat ik er in zat te lezen. 

Een dag later ben ik weer bij haar. "Ik heb de Volzin voor je bewaard, dan kun je hem lezen, ik ben heel erg benieuwd wat je er van vind! Laat het mij weten". Ik nam het blad mee en mijn eerste indruk klopte wel aardig. Er staan echt heel goede dingen in. Het is een blad waarin het geloof naar voren komt, maar niet alleen protestants, christelijk of hervormd, álle takken van het geloof komen naar voren. Zo ook het boeddhisme bijvoorbeeld. Of er staan stukken in van mensen die niet zijn aangesloten bij een geloof, maar wel geloven. Wat dat geloof dan is wordt dieper op ingegaan. Erg leuk om te lezen, er staan interessante stukken in en het geeft stof tot nadenken. 

Zoals ik al zei, ik ben niet opgevoed met een geloof. Maar ik geloof wel. Niet in een god, niet in een geloof, niet in de bijbel. Ik geloof dat het geloof zin heeft. Dat het houvast geeft, richting in je leven, dat het heel veel moois kan brengen, dat het goed is om te geloven! Ik ben dan soms ook stiekem een beetje jaloers op mensen die zo veel kracht kunnen putten uit hun geloof.

Nadat ik het blad had gelezen kwam ik weer bij haar. Ik deelde mijn interesses uit het blad en er kwam een goed gesprek naar voren. Zij vroeg mij naar mijn geloof en ik vertelde mijn visie en dat ik ondanks mijn ongelovige opvoeding wel ben aangesloten bij de kerk. Dat vond ze erg interessant, hoe ik er over dacht en ze stond open voor mijn visie. Uit haar verhalen begrijp ik dat ze de grenzen van haar eigen geloof heeft laten vervagen en ze wat meer om zich heen kijkt. En dat voor een vrouw van 94! Inmiddels spaart ze haar magazines voor mij op, en ligt hij eens in de veertien dagen op mij te wachten op een vaste plek. "Anders gooi ik ze ook maar weg en dat is zonde", zegt ze dan. En nadat ik hem gelezen heb moet ik haar altijd vertellen wat ik er van vond en wat mij aansprak waaruit altijd weer een interessant gesprek voort komt. Een gedeelde visie op het geloof. Ik vind het prachtig.