Warm nest

Vanmiddag ging ik met mijn moeder naar de open dag van een nieuw verpleeghuis in Meppel, met daarbij een woning voor ouder wordende verstandelijk gehandicapten. Met de neus vooruit eerst eens kijken bij de woning voor gehandicapten. Zelf kom ik regelmatig in de woning met de bewoners die hierheen gaan verhuizen. Met het rondlopen in deze nieuwe woning bedenk ik mij dat ze een prachtige nieuwe locatie gaan betrekken! Ik zie voor mij de beelden van de bewoners die hier gaan wonen, de ruimte die ze hebben, met een eigen grote kamer en badkamer en een heel mooi snoezelbad waaraan ook al is gedacht aan de minder mobiele bewoners. En ik weet dan ook dat zij hier een heel prima tijd tegemoed gaan, dit is een huis voor hun.

Hierna lopen we door naar het nieuwe verpleeghuis. Mijn moeder zegt onderweg tegen mij; "Ik ga vast een stikkertje plakken met mijn naam waar ik later wil wonen, nu kan ik het nog zeggen. Tegen de tijd dat ik hier heen moet verhuizen kan ik het niet meer vertellen." Ik kan mij niet voorstellen en ook zeker niet wensen dat ik ooit mijn ouders naar een verpleeghuis zal brengen. Aan de andere kant weet ik dat er een heel reeële kans is dat er een dag komt dat ik mijn ouders ooit naar een zorginstelling zal moeten verhuizen. Mijn oma is onlangs overleden in het verpleeghuis wat nu gaat verhuizen. Het personeel kom ik in het nieuwe huis tegen. Opnieuw herinner ik mij die warme zorg die zij altijd aan mijn oma hebben geleverd. En mijn oma vond het helemaal niet erg om in een verpleeghuis te wonen, zij was daar op haar plek en ze gaven haar de zorg die ze nodig had, op wat voor manier dan ook. En als je daar bent is er eigenlijk geen enkele bewoners die het erg vindt om er te zijn. Gezelligheid en sfeer is wat overheerst. Iedereen zegt nu hardop niet in een verpleeghuis te willen wonen, maar voor wie is het erg? Familie lijkt het meeste moeite te hebben met de situatie. Want tegen de tijd dat je er zelf komt te wonen krijg je alles wat je nodig bent. Bescherming, verzorging en gezelligheid. Waar je buiten kunt zitten door toch binnen te zijn, huiselijkheid, een warm nest. Iedereen is er voor jou, om jouw leven nog zo prettig mogelijk te maken.

Ondertussen hoor ik mijn moeder ook tegen veel anderen zeggen dat ze alvast haar kamer gaat uitzoeken. Ik rol nog eens met mijn ogen en doe of ik het niet hoor. Want ik denk dat ik later voor mijn eigen ouders wil zorgen. Lekker thuis, dat ik gewoon net als nu bij hun op de koffie kom, vaak voor ze kan koken en in de zomer in de tuin zitten. De huiselijkheid lekker thuis houden..... Maar dat ga ik hun (nog) niet vertellen. Zo ver is het nog lang niet, ik hoop dat moment nog minstens 20 jaar uit mag stellen. En mocht de situatie het niet toelaten? Dan weet ik dat er een ander warm nest voor ze is, niet alleen hier, maar in ieder verpleeghuis waar medewerkers met dezelfde visie werken.