Verantwoordelijkheidsgevoel 2.0

Hoe vaak krijg je de vraag "Waarom doe je het?". Waarom werk je in de zorg? Voor het geld hoef je het niet te doen. Zo goed verdient het niet. Daar komt bij dat je onregelmatig werkt, om het weekend werkt, regelmatig gebeld wordt of je een dienst extra kunt doen, en daar komt bij dat er steeds meer van je verwacht wordt in steeds minder tijd. Het takenpakket wordt steeds groter: wassen, douchen, steunkousen, aankleden, medicijnen delen, injecteren, was opruimen, prullenbakken legen, boodschappen doen, eten klaarmaken, naar het toilet helpen, zorgplannen maken, zorgleefplanoverleg voorbereiden, meetweek invullen, contact houden met familie, vrijwilligers en mantelzorgers,  rapporteren en overdragen. En dat allemaal op 1 dag. Klinkt niet echt aantrekkelijk he?

Maar dat is het wel! Waarom doe je het? Omdat je hart zegt dat je dat 'moet' doen, omdat dat in je zit, omdat het goed is. 's Morgens die slaperige oogjes tegemoet zien, goedemorgen wensen, lekker verzorgen, nog even met bodylotion insmeren, rustig blijven ondanks dat je eigenlijk helemaal geen tijd hebt, een praatje maken, luisteren naar de verhalen die je verteld worden, een bewoonster die vol trots een foto laat zien van een kindje in Afrika die in haar eigen gebreide deken ligt, ontbijtje maken, heel veel kopjes thee zetten en weg gaan met het idee dat de dag goed begonnen is en dat jij daarvoor hebt gezorgd. De dag goed laten verlopen, en alles doen wat van je verwacht wordt. De kleine dingetjes 'zien', een glimlach, iemand de slappe lach bezorgen, de ondeugd in iemand naar boven halen, een heel klein beetje extra doen omdat je weet dat diegene daar blij van wordt. Omdat ze dat het gevoel geven dat ze er toe doen. En als dat gelukt is wordt je er zelf zo ontzettend blij van! Blij worden van blijheid. 

En ondertussen zie je dezelfde mensen zo vaak dat je je verantwoordelijk gaat voelen. Je betrokkenheid wordt groter, ze krijgen een verantwoord plekje in je hart. Een klein 'werk-plekje' in je hart. Als iemand ziek is vraag je je af hoe het gaat en als iemand overlijdt denk je even terug en herdenk je even. En als je betrokken bent bij een onfortuinlijk incident kun je niets anders dan hopen dat het goed komt. Je betrokkenheid wordt ontzettend uitgedaagd, want ook al weet je dat je niets had kunnen doen.... dan spreekt dat kleine plekje in je hart je aan. Dat plekje in je hart zorgt ervoor dat je zorgt. Daarom doe je het.