Anderhalve week geleden is er een nieuwe bewoner bij ons komen wonen. En de eerste dagen zijn niet altijd even makkelijk verlopen. Regelmatig kwam het voorbij "Ik wil hier weg! Zo snel mogelijk". Geen vertrouwen in ons, geen vertrouwen in zijn woning.
Gisteren had ik late dienst en hij spreekt mij aan. "Jij komt mij bekend voor, wie ben je, kom je uit Meppel?". Dat kan ik beamen en hij vraagt waar ik woon. Ik stel vragen terug en al snel kom ik er achter dat hij mij kent omdat ik een paar jaar terug thuiszorg aan hem verleend heb. Ik vertel hem dat ik nog goed weet dat ik bij hem kwam en dat ik ook nog wist hoe zijn huis er uit zag. Zijn ogen beginnen te stralen en hij begint te vertellen. Er verander iets in zijn houding. Hij toont begrip, ontspant, is meer open. Als ik hem vraag waar hij in zijn nieuwe woning het meest aan moet wennen lijkt de lijst eindeloos: nergens bij kunnen, niet zelf koffie kunnen zetten, vast haken aan het aanrecht met de rolstoel als hij de badkamer uit komt, de gordijnen niet meer zelf open en dicht doen en er volgt nog veel meer.
Ik besef mij goed hoe hij zich moet voelen. Van een gezonde situatie thuis, naar het ziekenhuis, daarna na een heftige operatie naar het verpleeghuis en vervolgens naar een verzorgingshuis. Niet je eigen behang kunnen kiezen, niet meer al je spulletjes mee kunnen nemen, niet je eigen bed. Ik vraag me af of je in een verpleeg- of verzorgingshuis ooit echt thuis komt. Het komt meer overeen met een huis zonder de 't'. En die 't' is essentieel in je thuisgevoel. Die 't' staat voor die ene stoel in je huis, dat schilderijtje aan de muur, de lamp aan het plafond. Die 't' maakt van je huis je thuis.
Met dat besef geniet ik nog wat meer van mijn huis en thuis. Van mijn fijne lelijke bloemetjesstoel en met voeten op tafel. En stiekem hoop ik dat hij zich ook ooit zo prettig gaat voelen in zijn nieuwe huis als ik in het mijne. Want je thuis voelen is heel belangrijk voor je welbevinden. Echt.
