Armen vol geluk

Vanmorgen begon ik voor het eerst weer met werken na een weekje vrij te zijn geweest. En hoewel ik het altijd op de een of andere manier vreemd spannend vind om weer naar het werk te gaan, is het ook o zo fijn om er weer te zijn. Zo fijn om bewoners met hun slaperige oogjes weer lekker te wassen en dan een beetje trots zijn als ze weer helemaal netjes aangekleed met de mooie kettinkjes om en gekamde haren aan een boterhammetje met jam zitten. Heerlijk.

Ik maak haar zachtjes wakker en doe ondertussen de gordijnen open en zet de waterkoker aan om een kopje thee te zetten. Als ik de slaapkamer weer inloop staat ze naast haar bed in een groene bloemetjes pyjama met de broek over het shirt heen. Ik moet er om glimlachen. Als ze mij ziet kijkt ze mij met heldere ogen aan, ogen die het niet altijd meer weten, ogen met de bril van dementie op. Ik kijk terug en er verschijnt een glimlach op haar gezicht "Zo, nu wil ik eerst een dikke knuffel van jou". Haar vraag verrast mij, maar ik geef onmiddellijk toe. Er is niets zo fijn als een paar armen om je heen, en ze geeft duidelijk aan dat ze ze nodig heeft. Ik hou haar even stevig vast voor we loslaten en het ochtendritueel kan beginnen. Mijn dag kon al niet beter beginnen.

Armen, die dingen aan de zijkant van je lijf, die je om je heen slaat als je het koud hebt, die je open houdt om een ander te verwelkomen, die je in de lucht steekt om te juichen. Ik juich ze van harte toe, maar nog fijner is de armen van een ander om je heen. Even om je schouder, of als je er volledig door omringt wordt.

Dat teken van contact, van genegenheid, veiligheid. Zo gewoon, maar toch zo bijzonder. Armen vol geluk. Je kunt er niet genoeg van krijgen, maar je kunt er ook nooit genoeg geven.

Take it easy, and hug on ;)