Maar weet je wat voor mij onbetaalbaar is in de zorg?
Vanmorgen was ik aan het werk en één van de bewoners lag nog lekker te slapen tegen de tijd dat ik er aan toe was haar te helpen met wassen, ontbijt en aankleden. En in plaats van haar wakker te maken liet ik haar langer liggen tot ze wakker was en verraste ik haar met een ontbijtje op bed. Haar gezicht dat ik met een dienblad met boterhammetjes, een kopje thee en een gekookt eitje aan kwam zetten was echt onbetaalbaar.
Iedere ochtend haalt een bewoonster een andere bewoonster op met dementie. Zij zijn altijd vriendinnen geweest vanaf hun schooltijd en elkaar weer tegen gekomen in het verzorgingshuis. Ieder ochtend haalt ze haar op, ondanks dat ze dementie heeft, en iedere zondag luisteren ze samen op de bank naar de kerkradio. En met mooi weer ook nog eens iedere avond om even buiten een kopje koffie te drinken, want ze vindt de buitenlucht zo goed voor haar. Liefde voor elkaar, ondanks de gaten in het hoofd van haar vriendin, want zorgen doe je voor elkaar, zo vindt zij. En die momentjes dat zij samen op de bank zitten, er voor elkaar zijn, die zijn onbetaalbaar.
Of iedere ochtend als je de deur open doet en 'Goedemorgen!' zegt hij al vanuit zijn bed zegt zonder je te zien "Ben jij er weer? Wat ben ik blij dat je er weer bent!". Die woorden zijn elke dag weer onbetaalbaar.
En 's avonds iedereen lekker instoppen en een kusje geven en dat voor je weg loopt nog even dat handje boven het dekbed je uitzwaait met een glimlach 'Als je maar veilig thuis komt en alvast welterusten'.
Het gaat er niet om dat je kijkt naar wat je mist, de zorg is niet meer hetzelfde. Het is soms aanpoten, en soms moet je mensen teleurstellen. Het gaat er om waar je de focus op legt. Op de dingen die er niet meer zijn of kunnen, of op de dingen die je werk zo mooi maken. De zorg moet niet onbetaalbaar zijn, maar je moet zorgen voor anderen onbetaalbaar voor jezelf maken.
