Beeldvorming

Nadat ik met potlood een paar basis lijnen op papier heb gezet, open ik de doos met al die prachtige heldere kleuren. Ik pak eerst het zwarte krijt en de aanraking van het krijt voelt zacht, vet, prettig. De punt zet ik op het papier en met vloeiende beweging maak ik de potloodlijnen zwart. Soepel vormen zich de zwarte lijnen op het papier. Het beeld krijgt vorm. Als ik mijn ogen sluit zie ik een beeld voor mij. Een beeld van vakantie, vrijheid, natuur. Blauw. Bijna zomers.

Als het fundament ligt, al die zwarte lijnen op het nu nog spier witte vel doe ik even een stap terug. Kijk van afstand. Klopt mijn beeld nog. Even sluit ik mijn ogen, om ze daarna opnieuw te openen. Hier en daar zet ik een lijntje extra, anderen probeer ik weer een beetje weg te vegen, sommige lijnen worden dikker, terwijl ik bedenk later anderen weer weg te halen. Ik blijf keer op keer mijn ogen sluiten tot ik het juiste beeld van wat ik in mijn hoofd heb op papier heb staan. 

Dan kies ik uit dat prachtige kleurenwalhalla in een doosje de mooiste krijtjes. Deze doos krijtjes is nog nieuw. De kleuren stuk voor stuk zorgvuldig in de winkel uitgezocht. De geur is heerlijk. Een beetje muf, vettig, hout en papier. De geur van nieuwe beelden op papier. Ik kies de kleuren uit die ik bij elkaar vind passen. Die bij elkaar horen. Die samen door het leven kunnen op een vel dik papier. 

De kleuren doen zijn werk. Zij brengen het beeld tot leven. Ze lopen in elkaar over en sluiten bij elkaar aan. Langzaam aan verkleurd ook de tafel, mijn handen. Ik vind het niet erg. Het geeft een nuttig gevoel aan mijn vingers. Mijn handen doen het werk dat zich in mijn hoofd vormt. Steeds weer sluit ik korte tijd mijn ogen om te zien of het nog klopt. Af en toe een stap achteruit om te zien of de verhoudingen nog juist zijn.

Voorzichtig vormt zich een glimlach om mijn lippen. Langzaam aan wordt ik verliefd op het beeld dat ik voor mij zie. Het beeld op papier. De kleuren, de beelden, vormen, het voelt goéd. Dat wat in mijn hoofd opgesloten zat, bevind zich nu op het papier dat voor mij ligt. Waar het hoort. Het beeld heeft mijn hoofd en gedachten verlaten. Het ligt nu voor mij op tafel, op een nieuwe plaats opgesloten, op het papier wat het nooit meer vrijwillig zal verlaten.