Machteloos

Machteloos

[bijvoeglijk naamwoord]• er niets over te zeggen hebben vb:ik ben machteloos in deze situatie, ik kan niets doen te...

Inmiddels werk ik ruim twee jaar als verzorgende in het verzorgingshuis en ik maak er dan ook absoluut geen geheim van dat ik mijn werk geweldig vind! Ik hou er van om voor anderen te zorgen, om de dingen te doen die ik mag doen. Om mensen uit bed te halen, de dagelijkse zorg te verlenen, lekker tutten of instoppen, het maakt niet uit, ik vind het heerlijk. Ik heb het ook nog eens erg getroffen met de organisatie waar ik voor werk en dat maakt het plaatje compleet. Want door de kansen die mij gegeven zijn ben ik gekomen waar ik nu ben. 8 jaar geleden als activiteitenbegeleider begonnen en 3 jaar geleden omgeschoold naar de verzorging. Het beste wat ik heb kunnen doen, want het échte contact en vertrouwen wat je creeërt in het werk is niet te evenaren. Ik geniet er elke dag weer van. En niet elke dag op het werk is goed, maar er is wel elke dag iets goeds in het werk. 

Het creeëren van een band met bewoners heeft ook een keerzijde. Dat bleek vandaag wel weer. Al meer dan twee jaar ben ik contact verzorgende van een aantal bewoners. De één wat langer dan de ander, want er is geen ontkomen aan, soms moet je afscheid nemen. En waar je ook niet aan ontkomt is dat de band die opbouwt je soms een beetje in de weg gaat zitten. Niet omdat het te zwaar wordt, of te emotioneel. Maar omdat je het gevoel bekruipt dat je even niets meer kunt doen. Dat je niet meer weet hoe je sturing moet geven hoe hard je ook zoekt. 

Vandaag was zo'n dag. Ik kan het gevoel van machteloosheid maar niet kwijt raken. Ik voel me in een situatie zo nutteloos. Ik zou van alles willen doen. Ik zou alles wat in mijn macht ligt willen gebruiken om weer een glimlach op haar gezicht te krijgen. Maar dit keer weet ik niet hoe. Ik vraag collega's, familie, naasten, eigenlijk iedereen die in haar kring hoort. Maar ik kan er de vinger niet op leggen. Ik hoor verschillende verhalen, meningen, inventariseer ze en probeer de situatie duidelijk te krijgen. Wat niet gelukt is. Ik vraag nog maar eens een derde om advies. Zoekend naar handvatten. 

En terwijl ik met mijn handen aan de handvatten van mijn fiets naar huis ga raak ik het kruipende gevoel een beetje kwijt. Alsof de buitenlucht alle gedachtes aan het werk verdrijft. Nu zit ik thuis en mijn vingers gaan over de toetsen van de laptop om dit verhaal neer te zetten. En hoewel als ik aan mijn werkdag terug denk het gevoel mij blijft bekruipen, als ik aan mijn totale werkdag terug denk glimlach ik toch. Het was een heerlijke dag, echt een zondag. Met zondagse kleren. En zondagse koeken. En zondagse gezelligheid. De machteloosheid is niet weg, maar is niet meer het belangrijkste. Ik heb nu een week vrij en ik weet dat ze in goede handen is bij mijn collega's. Omdat zij net zo veel van dit werk houden als ik en zij zullen er alles aan doen om goed voor haar te zorgen. Daar twijfel ik niet aan. Want het contact met bewoners is niet alleen het belangrijkst. Die met collega's is minstens net zo belangrijk. Zonder hen is de cirkel niet rond.