Liefs

"Ik heb drie lieve zusters" begint Mw te praten. Ze noemt twee namen, en als derde naam noemt ze mij. Stiekem groei ik een beetje van blijdschap en bedenk mij hoe lief ik dat vind. Zeker als ik na ga dat enige tijd geleden bijna niemand het goed kon doen ben ik blij dat ze nu na lange tijd haar draai in huis lijkt te vinden en ze daadwerkelijk haar plekje gaat liefhebben. En ik ben helemaal verrukt dat ze mij aan het lijstje van lieve mensen heeft toegevoegd. Het zou mij overigens niet verbazen als dat lijstje per dag groeit. Maar dat is alleen maar goed, het is fijn dat ze gaat vertrouwen op de mensen om haar heen, dus ik hoop dat die lijst heel lang gaat worden. Voor deze dag is dit compliment een hele fijne goedmaker.

De volgende ochtend ben ik bij een andere bewoner bezig. Ik ben bezig een kopje thee te zetten als er een andere bewoonster binnen komt. Iedere ochtend komt ze even bij hem langs, controleert of het wel goed gaat met hem, maakt even een praatje en haalt de krant voor hem. Ik geniet altijd enorm van dit moment van de dag. Dat er nog steeds mensen zijn die dat voor elkaar doen, voor elkaar zorgen, ook al ben je meer dan 90 jaar oud, zuiver vriendschap. Ik ben hier op dit moment klaar met mijn werk, zet Dhr zijn kopje thee voor, wens hem eet smakelijk en een fijne dag, ook aan Mw en loop weg. Vlak voor ik de deur dicht doe hoor ik haar zeggen "Ach, dat vind ik toch zo'n lieve meid". Ik straal van trots en mijn dag is weer goed gemaakt.

Gisteravond stond ik bij een bewoonster en haar dochter. Dochter die alles voor moeder doet. Op de koffie komst, boodschappen haalt, doucht, bed verschoont, de was doet, mee neemt naar de stad. Dochter verteld mij over de buurvrouw van haar moeder. Dat ze soms nog versteld staat van hoe snel de buurvrouw was overleden. Dat ze de dag daarvoor nog naar de slager was geweest om een plakje verse leverworst te halen omdat ze had gezegd daar zo'n zin in te hebben. Dat dochter vond dat als je zo ziek bent, en ergens zin in hebt, dat je dat dan ook gewoon moet krijgen en dat zij dat dan ook gewoon maar even deed ook al is het niet je eigen moeder. Met open mond sta ik te luisteren, verbaasd van zo veel goeds.

Eerder deze week had ik het wel een beetje gehad. Soms lijkt alles een strijd, sta ik machteloos toe te kijken, en lijkt het gewoon niet mee te werken. En mijn eigenwijze zijn wil ook altijd overal tegenin gaan. Voor alles een oplossing zoeken, alles willen uitleggen en het perfect willen doen. Behalve dat mij dat veel goeds heeft opgeleverd de afgelopen tijd kost het ook erg veel energie. Voor deze week besloot ik het er even bij te laten, het enige wat ik wilde was gewoon zorgen, de leuke dingen doen en wel zien wat de dag zou brengen.

En vanaf het moment dat ik dat besloot ontstond er ontzettend veel ruimte in mijn hoofd. Ruimte om de kleine dingen te zien. En door de kleine dingen te zien, te horen kwam ik er achter dat ik niet overal op in moét gaan. Maar dat ik ergens dat besluit zelf heb genomen om dat te doen. Net zoals dat ik nu het besluit neem om om soms een stap terug te zetten en de dingen te laten gebeuren. Want na dit besluit lijkt er opeens alle liefs op mij af te komen. Naast ont-moeten is dit toch wel een van de fijne dingen. Lief hebben. Zorgen, liefhebben, vertrouwen en luisteren komen opeens weer boven aan míjn lijstje te staan. Want na de 'strijd' even los gelaten te hebben lijkt het of alle goeds weer op mij afkomt; complimentjes, fijne post, onverwachte barbeques en leuke berichtjes. Ik ga hier nog even van genieten, en al mijn liefde weer aan anderen geven. Want ik heb genoeg te geven. En alles wat je geeft komt ook weer bij je terug toch?