Voor het einde van het leven

Opeens bekruipt mij het gevoel dat er iets is veranderd. Ik kan er niet de vinger opleggen. Wat geeft mij die onrust, waar komt het vandaan? Ik denk in alle lagen van mijn hoofd na wat het zou kunnen zijn, en ik kom er maar niet op. Diep in mij weet ik het gewoon. Er gebeurt wat. Ik kan mij maar een ding bedenken, een van de bewoners ligt op sterven. Hoe zou het gaan?

"Wil je mij even laten weten hoe het met Mw gaat of dat ze al overleden is?" stuur ik een berichtje met lichtelijke bezorgdheid naar collega. Ik weet dat ik morgen weer werken moet en ik wil graag weten hoe de situatie is. Inmiddels ben ik drie jaar haar contactverzorgende, en soms heb je genoeg met een cliënt opgebouwd dat ze stiekem een beetje onder je huid gaan zitten. En iets in mij verteld mij dat er wat gebeurd.

Al snel krijg ik antwoord terug dat ze is overleden. Voor haar ben ik blij. Het is goed, haar leven is geleden, ze mag ook gaan. Sinds haar man na 65 jaar huwelijk vorig jaar is overleden vertelde ze al regelmatig dat ze hem mist, en dat haar leven zonder hem niets waard is. De afgelopen weken had ze nog maar één wens. Sterven. En gezien haar lichamelijke conditie en het feit dat ze opgaf ging het heel erg snel. De laatste dagen waren van grote zorg. Ze hoort ons nog heel goed en iedere keer als ik bij haar kom vertel ik haar iets anders. Over dat de kinderen langs komen, over dat ze bijna naar haar man mag gaan, over de blunder die ik maakte en over het weer en de warme zomer die we hebben. Op andere momenten besluit ik even te 'tutten', lippenstift op, nagels knippen, handcreme op. Ze opent haar ogen als ik tegen haar spreek. Ze kan niet antwoorden.

Na het bericht van haar overlijden raak ik met een vriendin die op bezoek is in een gesprek verwikkeld over sterven, hoe sommige levens aan het einde lopen. We praten er over en ik vind het heerlijk. Dit is, hoe vreemd ook, voor mij een heel rustig en 'prettig' onderwerp om het over te hebben. En het heelt. Je gedachtes kunnen uitspreken en daar feedback op krijgen is heel fijn.

Die avond lopen we nog even de stad in. Ik wil even de boekwinkel in en we gaan gezien de regen naar het dichtsbijzijnde. We lopen de winkel door en al snel valt mijn oog op een boek. "De leesclub voor het einde van het leven." Ik ben verrukt, ik zocht dit boek al eerder zonder succes en nu hier vind ik hem zonder te zoeken. Ik draai mij om en deel mijn vondst. "Ach, wat toevallig dat je hem hier dan ziet", ik leg haar uit waarom ik dit boek zo graag wil. Een moeder weet dat ze gaat sterven en moeder en zoon krijgen contact door het lezen en bespreken van boeken en zo naderen en verwerken ze het komende afscheid. Het spreekt aan. We zijn het er beide over eens. Na het bericht, ons gesprek en het vinden van dit boek; Het heeft zo moeten zijn. Een mooi samenkomen, zo vind ik.