Van Brugwup naar Brugwup

Ik ben 12 jaar, 1.57m lang, en ga met een veel te grote tas vol boeken voor het eerst naar de MAVO. Voor de eerste keer door de grote deuren van de ingang van de school. Geen idee waar ik heen moet, de tas voelt te zwaar, en er lijkt totaal geen logica te zijn in volgorde en plaats van de lokalen. Alles is nieuw. Nieuwe geuren, nieuwe mensen, nieuwe dingen om te leren, alles is onbekend. Totaal gespannen en niemand kennend in een klas, elkaar stiekem aankijken en wachten tot de leraar wat zegd. En dan aan het eind van de dag weer naar huis fietsen in de wetenschap dat het eigenlijk allemaal wel meeviel.

Vier jaar later sta ik op het podium om mijn diploma op te halen. De docent vraagt wat ik later wil worden. "Activiteitenbegeleider bij ouderen" luidt mijn antwoord. Via een omweg is dit ook gelukt. Ik ben SPW gaan doen, alleen vond ik tijdens de opleiding dat er andere dingen ook wel heel interessant zijn. Werken met verstandelijk gehandicapten bijvoorbeeld. En al met al beland ik met mijn diploma in een woning voor mensen met een verstandelijke en meervoudige beperking. Maar dit is niet genoeg. Ik wil meer, meer uren, meer ervaring, meer van alles. Ik mag ernaast aan het werk als activiteitenbegeleider met ouderen. En op mijn eerste dag denk ik terug aan de woorden die ik uitsprak op het podium. Bijna 6 jaar later beland ik op de plek die ik vroeger altijd in gedachte had.

En ook dit was niet genoeg. Ik wilde leren zorgen en verzorgen. Ik sprak er over met mijn leidinggevende en zij gaf aan dat ik dan moest uitzoeken wat ik dan wilde en hoe ik dit wilde doen. Terwijl ik druk bezig ben met plannen maken verschijnt er een interne vacature "BBL opleiding voor Verzorgende IG". Deze kans móest ik wel grijpen. Hoe toevallig is het dat deze vacature verschijnt op het moment dat ik een opleiding wil gaan doen. Betaald leren? Beter kan toch niet? En het bleek dat dit de beste keus is geweest die ik had kunnen maken. Want wat vind ik het leuk! Zorgen voor mensen, een band opbouwen, net dat kleine beetje meer willen doen, gezelligheid creëren voor bewoners, maar ook dat geweldige team waarin ik werk. Ik kan het niet beter treffen.

Ik merk ondertussen dat er nog zo veel dingen zijn die ik wil leren en doen. En juist op dat moment kom ik iemand tegen die tegen mij zegt dat een opleiding een goed idee is. Een geweldig mens en een inspirator die mij interviewt vanwege de cultuuromslag in de ouderenzorg waar zij een uitwerking voor maakt. Eerst kon dit advies mij he-le-maal niets schelen. Tot ze er nog een keer op terug kwam. Ik kreeg kriebels en wilde opnieuw meer, en je raad het al.....

Ik ben 27, 1.57m lang, en weer sta ik met die veel te grote en zware tas klaar om voor de eerste dag naar school te gaan. Even gespannen als op de eerste dag dat ik naar de MAVO ging. Maar nu ga ik naar zwolle, naar Windesheim, om de opleiding Toegepaste Gerontologie te gaan doen. En weer is alles nieuw. Nieuwe geuren, nieuwe mensen, nieuwe omgeving en nieuwe dingen om te leren, alles is onbekend. Totaal gespannen en voorzichtig om mij heen kijkend zit ik weer te wachten op de instructies van de docent. En opnieuw aan het einde van de dag naar huis gaan in de wetenschap dat het ook dit keer allemaal wel mee viel.

Ik heb er zin in! Zin om nieuwe dingen te leren, ontdekken en te ontwikkelen. Ik kan niet wachten tot ik over vier jaar weer op dat podium sta om het diploma in ontvangst te nemen. Dit keer met het antwoord: "Consulteren en meedenken op beleidsniveau in de ouderenzorg".

Dat is hem dan. Mijn steun en toeverlaat om mijn veel-te-zware boeken in mee te nemen. Vanaf nu iedere maandag niet meer van mijn zijde te wijken.