Je bouwt je leven op, krijgt hulp waar nodig, leert je eigen ik te ontwikkelen en uiteindelijk ben je geheel zelfredzaam en kun je je eigen leven leiden. Je hebt een sociaal netwerk, een leefomgeving, en je kunt richting geven. Tot je oud genoeg bent om dat allemaal niet meer zelf te kunnen. Je krijgt een nieuwe stempel 'kwetsbare oudere' genoemd.
Tot voor kort zou je een indicatie voor zorg krijgen, werd er hulp geboden, eventueel een plek in het verzorgingshuis als je dat wilde. Voor je er erg in had woonde je in het woonzorgcentrum met een club professionals om je heen, hulp binnen handbereik, hulp die maar al te bereid zijn om je te helpen. Want zorgen doe je niet omdat het zo lekker verdiend, zorgen doe je met je hart. En niets zo leuk om nieuwe bewoners te leren kennen, ontdekken wat ze leuk vinden, zorgen dat ze zich thuis voelen en een plekje geven. Helpen bij wassen, aankleden en zorgen dat alles goed geregeld is.
Nu, de dag van vandaag, is dat wel anders. De toekomst is niet meer zorgen voor, maar zorgen dat. Zo lang mogelijk in je eigen huis blijven, een netwerk opbouwen van mensen die je kunnen helpen, er wordt niet meer standaard voor je gezorgd, maar er wordt mét je gezorgd. Je eigen keuzes maken, zelf je zorg inrichten. Verzorgenden hebben niet langer meer de taak alleen maar te zorgen voor de cliënt, maar zorgen dat de cliënt voor zichzelf kan zorgen. Die omslag verdient al een heel nieuwe manier van zorgen opzich. De kanteling van zorg vraagt om een heel nieuwe aanpak, manier van onderwijs, en een heel andere manier van toekomst inrichten. Als je niet meer zelfstandig je dagelijkse taken kunt verrichten ben je hulp nodig van je omgeving, niet alleen maar de zorg wordt hierop aangewezen, maar eigen je volledige omgeving. Kwetsbaarheid is ieders taak om op te vangen, daar hebben we allemaal een maatschappelijke bijdrage aan te leveren. Van zelfredzaamheid naar samenredzaamheid. Samen zorgen voor elkaar, en nee, dat gaat niet zonder slag of stoot en niet iedereen zal hierdoor beter af zijn, maar we hebben er samen zorg voor te dragen dat we proberen te voorkomen dat er mensen tussen wal en schip raken. Als je het zelf niet meer kunt zullen we het samen moeten doen.
Tot je echt niet meer in staat bent in je huis te blijven, je lichamelijk of geestelijk zo afhankelijk bent van anderen dat je dan toch echt geen deel meer kunt nemen aan de maatschappij. Dan mag je naar het verpleeghuis, waar je iedere ochtend bij het wassen net zo eindigdt als je ooit je leven begonnen bent; Naakt en kwetsbaar. In afwachting van handen die je komen helpen.
No comments:
Post a Comment