Verbinding verbroken

"Nee, het komt niet meer goed" zegt ze vanuit haar bed. "Nu is het een aflopende zaak". Haar man staat naast haar bed en barst in huilen uit.

Een echtpaar, dat al vele jaren samen is en een paar jaar geleden bij ons kwam wonen, en die allebei al snel achteruitgang vertoonden. Een echtpaar, beiden met dementie. Samen bezochten ze dagelijks de groepsverzorging, samen de dag doorbrengen en samen de nacht doorbrengen. De één kon niet zonder de ander, geen uur werd zonder elkaar doorgebracht, al meer dan zestig jaar lang.

Tot ze anderhalve week geleden wel erg hard achteruit ging. De angst sloeg toe, ze wilde niet meer alleen zijn, want haar einde was gekomen. Haar man moest bij haar komen. Steeds moest er iemand bij haar zijn. Haar man die steun zocht bij medebewoners en medewerkers op de groepsverzorging en regelmatig samen met iemand naar zijn vrouw ging.

En Mw had gelijk. Voor haar kwam het niet meer goed. Ze overleed in het bijzijn van haar familie. Haar man reageerde zoals elke geliefde doet als zijn of haar wederhelft overlijd. Intens verdriet, een tranendal en niet ingehouden emoties. Een emotie die los komt en ons allemaal raakt. Een man die zijn geliefde vrouw kwijt is, zijn steun en toeverlaat, het centrum van zijn bestaan dat er niet meer is.

Hij komt het zelf op de groepsverzorging vertellen. "Ze is er niet meer" is genoeg om de aandacht te krijgen. De meeste bewoners kijken verschrikt op, vinden het erg, en een vrouw staat op om haar arm om hem heen te slaan.... Tranen komen los. Deze groep mensen begrijpt heel goed wat er aan de hand is. Begrijpen dat deze man troost nodig heeft en dat er iets ingrijpends veranderd is. In deze groep heeft iedereen hetzelfde al eens meegemaakt en het geeft een zichtbaar gevoel van verbinding onderling. Een prachtige ontwikkeling voor de man die deze groep nu zo hard nodig heeft.

Een groep mensen met een vorm van dementie, hecht, verbonden en elkaar steunend. De herinnering niet altijd even scherp, de emotie bij de herinnering des te meer.

Koffie en magere Keek

Soms kom je opeens ongevraagd in een geheel nieuwe periode in je leven. Het wordt tijd om oude dingen af te sluiten, en nieuwe dingen te verwelkomen. En oude dingen afsluiten wil niet zeggen dat je ze moet vergeten of dat je het er niet meer over mag hebben. Soms helpt het als je je hart eens open stelt.

En zo had ik vorige week een interview met de Viva. De journalist stelde mij vragen waar ik, zoals dat hoort, keurig antwoord op gaf. Al heel snel kreeg ik het verhaal toegestuurd, en eerlijk gezegd moest ik er zelf even van slikken. Ik vroeg mij af of dit een voorbode was voor wat nog komen zou...

... En dat was het! Maandag kwam NPO spirit filmen, en net als bij het interview met Viva ging het over eenzaamheid. Mijn vroegere eenzaamheid. Hoewel ik gewoon bijna niet naar mijzelf kan kijken was ik toch heel erg tevreden met het resultaat. Een resultaat die hopelijk anderen de ruimte gaat geven om ook hun verhaal te vertellen. Toegeven dat je eenzaam bent is de eerste stap in het helen van je wonden. Mijn wonden zijn al lang geheeld, maar nu wordt het tijd dat dit grote (en maatschappelijke) probleem onder de aandacht komt en dat mensen ook eens te horen krijgen dat dit eenzame gevoel niet voor altijd hoeft te zijn! Waar ik eind vorig jaar gestart ben met Koffie en Keek, om mijn verhaal door te geven aan anderen, is er nu al heel veel verhaal verspreid aan mensen die hebben geKeeKen en gelezen!

En terwijl ik mezelf terug zie op de beelden denk ik alleen maar. "Jemig, wat een brede heupen en dikke benen!". Nu andere wonden geheeld zijn wordt het tijd om dit 'wondje' eens onder ogen te zien. Ik ben echt veel te zwaar. En hoewel dat probleem overduidelijk is, heb ik hem zelf heel lang onder de bank verstopt. En sinds vorige week kruip ik onder die bank om dit probleempje er onder uit te trekken. Het wordt tijd om dit eens aan te pakken en heb ik de hulp ingeroepen van een personal coach.

Dit is misschien niet zo boeiend om met anderen te delen, maar voor mij is het belangrijk. Iedere week naar de PT, een paar keer in de week sporten en geen koolhydraten meer. Het begin is er! Nu alle zijlen bijzetten om mijn doel te behalen! Die kilo's moeten er af!

En zo bestelde ik gisteren kettlebells om ook thuis aan de slag te kunnen en niet iedere keer naar de sportschool te hoeven (te veel bekijks) en die werden vandaag keurig bezorgd. Eén ding weet ik wel. Dit gaat niet vanzelf lukken. Wat als er iemand van lekker eten houd, dan ben ik het wel. Maar tegelijkertijd roep ik jullie hulp in! Steun mij!!

Zodat bij de volgende keer dat ik gefilmd wordt, op de foto moet, een presentatie geef, of wat dan ook, ik niet alleen maar hoef te denken "Jemig, wat ben ik dik", maar gewoon kan kijken naar waar het om gaat. De komende tijd hoop ik de strijd aan te gaan met de overtollige kilo's en dat mijn Koffie en Keek nog veel meer verspreid gaat worden. Maar dan wel koffie met magere keek.

Eenzaamheid, een marteling voor geest en welzijn

Elke dag klachten, elke dag pijn, elke dag een nieuwe strijd. Vanaf het moment dat je 's morgens binnen komt heeft ze een spraakwaterval aan klachten, pijn, haar man loopt in de weg of doet niet wat ze vraagt, ze ziet haar leven duidelijk niet meer zitten. Lange tijd kan ik er maar niet achter komen wat nou eigenlijk het probleem is, tot voor kort. We zitten zoals gebruikelijk op donderdagochtend met de bewoners van de afdeling koffie te drinken en ik zie haar even heel ontspannen genieten. Ze praat met de andere bewoners, ze lacht en lijkt haar hele situatie even vergeten te zijn. En op dat moment bedenk ik mij wat nou eigenlijk het probleem is; Deze vrouw is ontzettend eenzaam.

Ze kan geen aansluiting meer vinden met haar man, maar ze wil hem ook niet kwijt. Ze wenst meerdere malen per week een huisarts, terwijl alle onderzoeken uitwijzen dat er niets aan de hand is. Verdrietige en boze buien gaan over na een gesprekje, ze vind het moeilijk nieuwe contacten te maken, maar schreeuwt in stilte om aandacht.... deze vrouw wordt gemarteld door haar eigen geest en welzijn.

Wist je dat gevoelens van eenzaamheid nog gevaarlijker zijn dan het hebben van obesitas? Dan roken? En dat door eenzaamheid de kans op dementie met 60% toeneemt? En dat het je levensduur verkort?

De gevolgen van eenzaamheid onder ouderen, en eigenlijk bij iedereen, zijn enorm! Het wordt heel erg hard tijd voor actie, voor meer aandacht voor dit onderwerp, meer preventie, meer interventies. 30% van de zorg die je verleent in het verzorgings- of verpleeghuis is eenzaamheidsbestrijding. Dat drukt enorm op de kosten in de zorg en juist daarom is het zo belangrijk dat er NU wat aan gedaan gaat worden!

Maar op dit moment, voor deze vrouw, kies er voor om haar wat meer aandacht te geven, om uit te zoeken hoe ik haar eenzaamheid kan bestrijden, of het mij lukt om haar levensgeluk weer een klein beetje te vergroten. Alle kleine beetjes helpen. Ik geef de strijd niet op, ook al heb ik van alles geprobeerd om haar een gelukkiger mens te maken. Want de aanhouder wint, ik moet en zal iets vinden waardoor haar wereld weer een beetje vergroot wordt zodat haar klachten afnemen. Want dat is het waard. Zij is het waard.