Een echtpaar, dat al vele jaren samen is en een paar jaar geleden bij ons kwam wonen, en die allebei al snel achteruitgang vertoonden. Een echtpaar, beiden met dementie. Samen bezochten ze dagelijks de groepsverzorging, samen de dag doorbrengen en samen de nacht doorbrengen. De één kon niet zonder de ander, geen uur werd zonder elkaar doorgebracht, al meer dan zestig jaar lang.
Tot ze anderhalve week geleden wel erg hard achteruit ging. De angst sloeg toe, ze wilde niet meer alleen zijn, want haar einde was gekomen. Haar man moest bij haar komen. Steeds moest er iemand bij haar zijn. Haar man die steun zocht bij medebewoners en medewerkers op de groepsverzorging en regelmatig samen met iemand naar zijn vrouw ging.
En Mw had gelijk. Voor haar kwam het niet meer goed. Ze overleed in het bijzijn van haar familie. Haar man reageerde zoals elke geliefde doet als zijn of haar wederhelft overlijd. Intens verdriet, een tranendal en niet ingehouden emoties. Een emotie die los komt en ons allemaal raakt. Een man die zijn geliefde vrouw kwijt is, zijn steun en toeverlaat, het centrum van zijn bestaan dat er niet meer is.
Hij komt het zelf op de groepsverzorging vertellen. "Ze is er niet meer" is genoeg om de aandacht te krijgen. De meeste bewoners kijken verschrikt op, vinden het erg, en een vrouw staat op om haar arm om hem heen te slaan.... Tranen komen los. Deze groep mensen begrijpt heel goed wat er aan de hand is. Begrijpen dat deze man troost nodig heeft en dat er iets ingrijpends veranderd is. In deze groep heeft iedereen hetzelfde al eens meegemaakt en het geeft een zichtbaar gevoel van verbinding onderling. Een prachtige ontwikkeling voor de man die deze groep nu zo hard nodig heeft.
Een groep mensen met een vorm van dementie, hecht, verbonden en elkaar steunend. De herinnering niet altijd even scherp, de emotie bij de herinnering des te meer.
No comments:
Post a Comment