Ik ga op reis en neem mee.... een koffer vol dementie

Ik zet de wasmachine vast aan in de wetenschap dat ik deze t-shirts volgende week mee wil. Ik wil 12 dagen lang er op mijn paasbest uit zien, met de goede kleren in de koffer, bijpassende sokken mee, de juiste armbanden en kettinkjes, een stapel spelletjes om ons mee te vermaken en met een uitgebreid college programma.

Volgende week ga ik op schoolreisje. Nou ja, niet echt, volgende week start het Intensive Program. 12 dagen lang met 52 andere studenten uit de landen Turkije, Finland, Portugal, België en Nederland bestuderen we 10 dagen lang de participatie van dementerenden in de samenleving. Hoe gaan we om met de ouderen die langer thuis blijven wonen en dementerend zijn? Hoe kunnen we ervoor zorgen dat zij zo lang mogelijk thuis in hun vertrouwde omgeving kunnen blijven zonder dat ze hun plaats in deze maatschappij kwijt raken. 

Dat doet mij er aan denken toen ik hier kwam wonen. Iedere dag zag ik een vrouwt met bijna wit haar en rollator door de straat voor mijn huis langs lopen. Elke dag hetzelfde rondje. Een andere buurvrouw, een buurvrouw die erg aan sociale controle doet en graag op de hoogte is van alles wat er gebeurd, vertelde mij dat deze vrouw het allemaal niet zo goed meer wist. Op een dag zag ik haar niet meer lopen en vroeg ik mij af waar deze vrouw gebleven was. Niet veel later kwam ik er achter dat ze was gevallen in haar huis, opgenomen in het ziekenhuis, tijdelijk werd opgenomen in een verpleeghuis, daarna in een verzorgingshuis en daarna verhuisde naar het verzorgingshuis waar ik zelf werk. Bijna dagelijks zag ik haar, en zij vertelde mij bijna dagelijks dat ze haar 'thuis' zo miste. In korte tijd was deze kleine dappere vrouw, een afhankelijke vrouw die geen zin meer had in haar leven. 

De kanteling in de zorg vraagt er niet alleen om om oplossingen te bedenken om ouderen zo lang mogelijk thuis te houden, het dwingt het zelfs. En zo gaan we volgende week op schoolreisje. Om hiermee aan de slag te gaan. Ik heb er zin in, ik ben nieuwsgierig naar de andere landen, andere studenten en ondertussen vind ik het ontzettend spannend om 12 dagen met anderen die ik vrijwel niet ken samen te zijn. Maar waar ik vooral op hoop, zijn fantastische nieuwe ideeën, inzichten en heel veel nieuwe leerstof! Om de zorg voor de kwetsbaren in ons landje zo goed mogelijk te organiseren.