Buiten is het heerlijk, er hangt een heerlijk lente-geurtje, het zonnetje verwarmt ons en het is prachtig buiten. Mw geniet naast mij van de buitenlucht en benadrukt dat ze het heerlijk vindt om buiten te zijn. Ze praat over de bloemen die ze tegenkomt en ik vraag of ze een tuin gehad heeft vroeger. Dat blijkt een goede vraag want ik krijg een uitgebreide beschrijving van de tuin, welke planten en bloemen er in thuis hoorden en hoe haar buitenleven er uitzag. Ze beschrijft het zo levendig dat ze er voor zorgt dat ik haar tuin volledig voor mij kan zien en even ben ik op een andere plek. Ondertussen naderen we een bankje, en ik vertel haar maar niet dat we eigenlijk al bijna op de helft zijn van een ronde om het huis. We gaan even zitten en ze verteld mij over haar kinderen, werk en pensioen. Na een aantal minuten besluiten we verder te gaan naar het volgende bankje.
Ieder bankje wordt deskundig gekeurd tot we bij een bankje in de zon komen. Ook hier strijken we even neer en genieten dit keer in stilte van de zon. Mw kijkt om zich heen en zegt dan verbaasd "Maar we zijn al bijna helemaal rond gelopen! Nu wil ik die hele ronde ook afmaken!". Ze komt weer in de benen en begint in vlot tempo aan het vervolg van onze wandeling, als we de hoek om zijn, zijn we al weer terug. Ik breng haar terug naar haar appartement en bedank haar voor de fijne wandeling. "Nee, jij bedankt. Ik wist niet dat ik het kon! Zo zie je maar weer, als je iets niet probeert, zul je ook niet weten of je het kunt. Soms moet je iets maar gewoon doen! Bedankt dat je mij dat hebt laten zien." Met deze woorden besluit ik mijn dienst en neem dit mee als heel wijze les voor iedereen die twijfelt aan zijn of haar eigen kunnen. Je moet gewoon doen!
