Zeep in de koffie

"Wilt u melk in de koffie?" Vraag ik. "Zeep" krijg ik als antwoord. Ik kijk haar niet begrijpend aan en herhaal mijn vraag nog een keer. Dat keer antwoord ze gelukkig met een "Ja". En wilt u ook suiker in de koffie? "Nee, zout". Bij mezelf vraag ik mij af hoe ik hier nou een nieuwe goede vraag uit kan formuleren zonder dat ik iedere keer het signaal afgeef dat ik haar gewoon echt niet begrijp.

Nu bijna twee maanden geleden kreeg deze vrouw een TIA, praten werd ontzettend bemoeilijkt en zelf nu lijkt er na bijna twee maanden geen verbetering in te zitten. Als ik een vraag stel krijg ik niet het antwoord dat aansluit bij de vraag. Bij vragen om herhaling vraag je ook gelijk om frustratie.

Een frustratie die ik maar al te goed kan begrijpen. Wanneer ik 'communicatie' op zoek krijg ik de volgende definitie: "Communicatie is een activiteit waarbij levende wezens betekenissen uitwisselen door op elkaars signalen te reageren". Dat klinkt zo eenvoudig he? Maar wat in dit zinnetje niet vermeld staat is: "Elkaars signalen begrijpen en daarop reageren". 

Een leven met afasie, een leven waarin je niet meer kunt benoemen wat je wilt, de juiste woorden gebruiken, 'stoel' zeggen en 'kopje' bedoelen. Veroordeeld tot een leven vol onbegrip, ruis op de lijn, miscommunicatie en frustratie. En hier kom ik een kwetsbaarheid tegen. Hier op dit moment in deze woonkamer. En wel mijn eigen kwetsbaarheid. Ik weet niet goed hoe ik op de juiste manier moet reageren op mensen met afasie. 

Uiteindelijk bedenk ik mij dat ik een kop koffie inschenk en de suiker voor haar neerzet met de boodschap dat ze zelf zoveel suiker in de koffie kan doen als zij wil. "Ah, kijk eens aan" zegt ze. "Dank je fijn, Nienke." Wanneer ik antwoord met een blij hoofd omdat ze mijn naam nog weet krijg ik als antwoord een schitterende de-zon-schijnt-lach! Gelukkig, we zitten weer op hetzelfde communicatie kanaal.