(Ge)Kwets(t)baarheid

Wanneer je een herinnering hebt waaraan je een slecht gevoel over hebt gehouden is de kans groot dat je in het moment zelf dat het gebeurde gekwetst bent op wat voor manier dan ook. Als je iets overkomt waardoor je lichamelijk letsel hebt overgehouden, al is het maar een blauwe plek, dan ben je ook gekwetst op wat voor manier dan ook. En soms is het zo dat je op beide manieren gekwetst bent, lichamelijk en fysiek. 

In beide gevallen blijven de littekens achter. Deze littekens vormen het wegennetwerk door iemands levensverhaal. Soms een mooi verhaal met een mooi landschap, anderen hebben een minder mooi verhaal waarbij het uitzicht beperkt wordt door rauwe beelden. 

Wanneer je in de zorg voor ouderen werkt heb je te maken met mensen die al een hele weg door hun leven hebben afgelegd. De generatie die de oorlog nog heeft meegemaakt, mensen met een groot verhaal, een klein verhaal, een mooi verhaal, een ontroerend verhaal. Al deze mensen hebben littekens opgelopen tijden de levensjaren en dat in combinatie met een hoge leeftijd en een vaak minder goede gezondheid zorgt deze combinatie er voor dat deze mensen niet alleen gekwetst zijn, maar ook nog eens heel kwetsbaar zijn. Deze mensen leggen hun kwetsbaarheid en leven in de handen van de zorg om hun heen. Mensen met dementie leggen hun hoofd in jouw handen. En aan ons de taak om hier goed voor te zorgen en de kwetsbaarheden op te vangen en ze goed te bewaren en ruimte te geven voor de verhalen die er achter weg komen. 

Je doet er alles aan om je handen uit te steken en de zorg te bieden en voor een zo prettig mogelijk leven. Je doet er alles aan om de kwetbaarheden goed te verzorgen. Maar soms heb je de macht niet meer. Soms kun je niet meer doen dan je al hebt gedaan, heb je alles gegeven en veranderd de kwetsbaarheid in breekbaarheid. Ik zie het nog zo voor me, mijn kwetsbaarheid waar ik voor zorgde viel en brak. Een herinnering dat een emotioneel litteken heeft achtergelaten, een nieuw landschap in mijn eigen wegenkaart. Niemand is onkwetsbaar. En hoe je je best ook doet, soms geef je alles, maar overwint de breekbaarheid het. Zo gaat dat, zo hoort het ook te gaan.

Littekens verdwijnen niet en helen niet. Je draagt ze bij je. Ze vormen je tot wie je bent. Koester ze.