Wat is nou mooi? Wat voor de één mooi is, is voor de ander lelijk. Wat voor de één perfect is, is voor de ander nog lang niet af. We hebben het over mooie mensen, mooie dingen, mooi leven en mooi werk.
Weet je waar ik van hou? De dingen die nét niet mooi zijn. Het barstje in de vaas, de bloemen waar al blaadjes af zijn, het schilderij dat nog net niet af is, het hoekje behang dat los laat, die stoel die net niet in het interieur past, het foutje in een patroon, het huis dat geen specifieke stijl heeft, lelijke sokken in heel mooie schoenen, het gekraak tijdens de muziek van een LP; de kracht van het imperfecte.
Zelf ben ik alles behalve perfect. Hoe hard ik ook probeer en hoe graag ik het ook zou willen, het gaat gewoon niet lukken om altijd alles goed te doen. Mijn kleine 'dingetjes', onhandigheidjes, trekjes zijn voldoende aanwezig. En ik weet dat ze er zijn en welke ze zijn. Maar inmiddels heb ik geleerd dat geen mens perfect is. Iedereen heeft een imperfectie, een dingetje. Het gaat er om of je er voor uit komt of niet. Als je dat niet doet, dan draag je een klein geheim in je hart. En een hart met een geheim gaat op den duur bloeden. Je kunt dus twee dingen doen; leven met een bloedend hart in de hoop je eigen perfectie hoog te houden, of je imperfectie ten toon spreiden en daardoor met een gezond hart rondlopen.
Want weet je? Als je je imperfectie, je foutje, je trekje, vertelt aan anderen, gaan anderen zich in jou herkennen. Mensen waarderen je er om. Omarmen je imperfectie. Gewoon, omdat het er mag zijn. Daarom hou ik ook zo van mijn werk. Tegen de tijd dat je ouder wordt, is het steeds moeilijker om die imperfecties verborgen te houden. In je kwetsbaarheid toon je ze toch, gewoon, omdat dat zo gebeurt, dat is de natuur. Als er continue zorg om je heen is, is het moeilijk om je 'dingetjes' verborgen te houden. Het letterlijke verschil tussen I'm perfect en Imperfect is maar heel klein, zo zou het figuurlijk ook moeten zijn. Al is het de spleet tussen je tanden, de rimpels in je gezicht, de sokken met elastieken, de leren handschoenen aan in bed, de kussentjes op je hoofd, ze blijven niet geheim.
En juist dát is zo mooi. Dat je die kleine dingetjes ziet, dat je daarvan gaat houden. Dat iemand niet meer hoeft te vragen om die handschoenen in bed, maar dat je er al mee klaar staat. Dat je mee weet te denken in de wens en behoefte van de cliënt, zonder er tegen in te gaan, hoe meer 'dingetjes' of kleine imperfecties, hoe leuker.
Toon je imperfecties, vroeg of laat komen we ze toch wel te weten! Mensen met imperfecties zijn juist perfect, je kunt immers niet zonder ze. En dat is dan weer mooi.
No comments:
Post a Comment