Levensvragen

Ik had hem al een tijdje geleend, maar ik kreeg hem afgelopen maandag er nu ook één voor mijzelf; De Landkaart van Mentaal Welbevinden. Deze landkaart is door Vilans ontwikkelt en is ingedeeld in de domeinen van het zorgleefplan. Afgelopen jaar heb ik er al eens dankbaar gebruik van gemaakt. Wat een prachtig instrument om met cliënten in gesprek te gaan!

Afgelopen dagen heb ik regelmatig op de landkaart gekeken. Omdat ik er eindeloos in kan verdwalen. Heerlijk vind ik het. De afgelopen dagen was ik met de ondernemingsraad weg voor cursusdagen en we bespraken hierin wat je motto is, wat is nou eigenlijk hoe jij je leven leidt? Ik kan daar heel kort antwoord op geven: "Gewoon doen". Als je iets wilt, moet je het gewoon doen. Als je een opleiding wil doen, doe het dan, als je je werk niet leuk vind, zoek dan ander werk en als je iets wilt moet je er gewoon voor gaan. Net als wanneer je een situatie niet aan staat, ga dan niet lopen klagen, maar probeer de situatie te veranderen. De eerste verandering ben je zelf en daar gaat het om. Wil je iets veranderen? Dan moet je dat gewoon doen!

Afgelopen week was ik aan het werk en ik kreeg van één van de cliënten het herhaaldelijk verzoek dat hij dood wilde. Ik ging even met hem in gesprek en probeerde er achter te komen waar het vandaan komt, en ik begrijp hem heel goed hoor. Hij heeft zó veel in moeten leveren in de afgelopen twee jaar, dat ik kan begrijpen dat zijn leven geen meerwaarde meer heeft. Hij vroeg mij herhaaldelijk "Wat heeft mijn leven nog voor zin". Een typisch geval van een levensvraag. Wat heeft het leven voor zin? Waarom doen we de dingen die we doen? Wat is je drijfveer in je leven? Waarom loopt mijn leven zoals het nu gaat?

Levensvragen hebben we allemaal. De vraag is hoe je er mee om gaat. Ik heb ook mijn levensvragen. Want waarom roep ik altijd maar "Gewoon doen", en waarom liggen mijn dromen, wensen en verlangens zo dicht bij mijn ambities en waarom is dat zo?
Op levensvragen krijgen we echter vaak geen antwoord. Het is zoals het is, en het is helemaal niet erg om er over na te denken. Zo lang je het ook maar weer even kunt parkeren in je achterhoofd.

Na mijn gesprekje met deze cliënt zet ik nog een bakje koffie voor hem, schenk een beker melk vol, doe hem in de pyama en dek hem toe met een plaid. Ik vraag hem of ik verder nog wat voor hem kan doen en het enige wat hij zegt is "Nee, je hebt mij goed geholpen. Maar ik zou willen dat je niet langer 's avonds op de fiets naar huis gaat. Veel te gevaarlijk bij de weg." Wanneer ik in lach schiet en met een gevat antwoord aangeef dat hij mij toch niet tegen kan houden, lacht hij. En daarmee weet ik dat ik zijn levensvraag voor nu even geparkeerd heb. Wetende dat hij hem morgen aan een ander zal stellen....

.... Waarschijnlijk tot zijn levensvraag beantwoord wordt met zijn wens om op reis te gaan naar een volgende bestemming.