Blij bejaard

Ze zit aan tafel met een kaartje als ik binnen kom om een kopje thee te zetten. 100 jaar oud is ze. Als ik verder kom vraagt ze mij haar even te helpen. Ze verteld mij dat ze een rouwkaart had gekregen vandaag en wil graag aan de familie een condoleance kaartje schrijven, maar het lukt niet zo goed meer, het schrijven gaat erg moeizaam.

Als ik over haar schouder mee kijk zie ik nog net onherkenbaar haar naam in het kaartje staan terwijl ze bezig is om het adres op het kaartje te zetten. Dat wil niet echt lukken en ze vraagt mij om hulp. Ik vraag haar of ik het adres moet voorlezen, of het adres moet opschrijven. "Schrijf het maar even op, anders ben ik bang dat het niet over komt". Met het handschrift op de enveloppe ben ik daar eerlijk gezegd ook een beetje bang voor, maar dat zeg ik niet. Ik schrijf het adres op de enveloppe en plak een postzegel er op, vervolgens doe ik het kaartje in de envelop die ik dicht plak. "Zit hij goed dicht?" vraagt ze, "Ja zeker" is mijn antwoord, en ik vertel haar dat ik het kaartje wel even voor verzending op de brievenbus doe. Ze is ontroerd, ze bedankt mij hartelijk, pakt mijn hand, zegt "duizend maal dank" en als bekroning krijg ik een kus.

Ik besluit even bij haar aan tafel te gaan zitten. Ik vertel haar dat ik haar graag help en dat ik het lief vind van haar dat ze op eigen kracht een condoleance kaartje verstuurd. Ze vertelt mij dat ze het belangrijk vind om dat te blijven doen, dat ze graag dat soort dingen zelf doet zodat de familie weet dat ze aan hen denkt. Ik ben geroerd. Ik kijk de kamer rond en zie een tegeltje aan de muur hangen met de tekst "Bij bejaard is goud waard". Ik wijs naar het tegeltje en zeg dat het wel een heel schril contrast is met het kaartje dat we zojuist geschreven hebben. Daar moet ze om lachen. Ik vraag haar of ze daadwerkelijk blij bejaard is met haar 100 jarige leeftijd. Volgens haar is dat zeker zo. "Hoe blijft u gelukkig?", "Nou, je moet gewoon de dingen door doen. Elke dag opstaan, eten, met mensen spreken, bezoek krijgen, elke dag met de familie bellen, koffie drinken met de andere mensen 's avonds, lezen, er is genoeg". Ik moet een beetje glimlachen als ik denk aan haar ritmes, iedere ochtend houdt ze hetzelfde ritme aan, opstaan, tanden poetsen, naar de wc, drie keer doorspoelen, handen wassen, deksel naar beneden, handdoekje er op en dan gaan zitten om te wassen.

En volgens mij is dat de kracht van een lang gelukkig leven, een vast ritme, goed eten, contact met anderen, en kaartjes blijven sturen natuurlijk. Ik vraag haar waar ze extra blij van wordt, "De kinderen en kleinkinderen die op bezoek komen. Of als ik naar hun ga." En zo simpel is het. En ik krijg er nog even een wijze les bij "Het gaat er ook niet om wat je gedaan hebt in je leven, het gaat er om of je gelukkig bent".

En gelukkig wordt je alleen als je het zelf wilt. Het gaat er immers niet om waar je naar op zoek bent, maar hoe je het zelf wordt. "Life isn't about finding yourself, it's about creating yourself".

Ik bedank haar voor het gesprek en zij bedankt mij nogmaals voor de hulp. Als ik op de gang sta schrijf ik de afzender nog even duidelijk op de envelop zodat de ontvanger ook weet van wie hij hem krijgt om hem vervolgens op de bus te doen. De wijde wereld in.