Geraakt

Daar zat ze met aan iedere hand een andere man. Haar nagels laten verzorgen. Het is vrijdagmiddag en inmiddels zijn we gestart met de Geluksroute voor NL Doet. Er zijn allerlei verschillende activiteiten voor de oudere bewoners van het verzorgingshuis waar ze even geluk kunnen proeven. Dit jaar zijn er 29 leerlingen van Windesheim aanwezig om te helpen. Twee jongens geven aan even uit hun 'comfort zone' te willen stappen en willen graag nagels lakken vandaag. Al snel hebben ze de eerste gast tussen hun in en gaan ze aan de slag met de nagels van deze oudere dame. Glunderend laat ze zich verwennen met de beide mannen aan haar zij en laat ze haar nagels behandelen. Van een afstandje sta ik te kijken hoe deze vrouw geniet van dit moment en de aandacht die ze krijgt. Tevreden staat ze na 20 minuten op om een rondje te lopen... om vervolgens nog een keer tussen de mannen plaats te nemen. En ik weet hiermee dat deze dag geslaagd is, want van te voren zeggen we altijd dat het niet uit maakt hoeveel mensen er komen, al is er maar één bewoner die we gelukkig hebben gemaakt, dan hebben we ons werk gedaan. Ik kijk deze middag even om mij heen en zie overal mooie dingen ontstaan. Handen worden vastgehouden, er wordt geluisterd, samen activiteiten gedaan en jong en oud is er voor elkaar, de verhalen worden gedeeld. Ik ben geraakt door dit moment.

Vandaag ging ik een vrouw van 90 interviewen voor een opdracht van school. De opdracht was iemand van niet-westerse afkomst te interviewen die tot in ieder geval zijn of haar 20e in het buitenland had gewoond en daarna naar Nederland is gekomen. Op het moment dat ik kwam zat ze al op mij te wachten met een warm welkom. Deze vrouw is ooit bewoonster geweest in het verzorgingshuis waar ik werkte, maar is later verhuisd naar een andere woning. Wat ik erg jammer vond, deze dame met een geweldig stel hersens is altijd in voor een goed gesprek. Wat kon ik daar altijd van genieten. Regelmatig vielen we in discussie over het geloof, niet over God, maar over de functie van het geloof. Zij leerde mij zien dat het geloof belangrijk is, maar dat je het op je eigen manier kan en mag interpreteren. Haar visie hierop kon ze altijd ontzettend goed verwoorden. Vandaag stak ze ook weer enthousiast van wal met haar verhaal. Over vroeger, over Indonesië; haar geboorteland, over studeren, over polio, literatuur, geloofsovertuiging, over het gezin waarin ze was opgegroeid en het huis van de familie en de omgeving. Haar enthousiasme is aanstekelijk, het is heerlijk om naar haar te luisteren. Ze sprak vol humor en emotie over de tijd vanaf haar geboorte.

Zonder dat ik het doorhad dwaalden we hopeloos van de verhaallijn af. Ze bleef vertellen, met ogen die naar het verleden reikten, de momenten opnieuw beleefden. Ik liet haar vertellen. Ze vertelde over dat Java, waar ze woonden, bezet werd door de Japanners, en dat ze zich schuil hielden in Batavia. Over haar broer die krijgsgevangene werd en is omgekomen en dat zij met honger en zonder bezittingen teruggetrokken waren tot ze bevrijd werden. Haar verhaal bleef steken door het moment van bevrijding. Ze werd emotioneel, tranen vulden haar ogen en haar handen balden zich tot vuisten. En toch sprak ze door, deelde dit moment met mij. Over het gevoel wat ze had toen ze werden bevrijd. Ondertussen was ik diep geraakt door haar openhartige verhaal. Zo zaten we samen te huilen. "Zie je wel, nu begin jij ook, want dat is wat er gebeurd als je praat van mens tot mens en contact hebt. Dan moet je samen huilen!" zegt ze tegen mij.

Door bemiddeling van het Rode Kruis kon deze vrouw naar Nederland komen met haar ouders, waar ze opgewacht werden door familie die het Rode Kruis gevonden had in Zeist. Herenigd met familie bleef ze in Nederland in Zeist. Waar ze door bemiddeling haar leven met haar familie weer kon opbouwen totdat ze met haar moeder naar Groningen verhuisde waar ze een baan kreeg bij de Universiteit als docent. Haar hele leven bleef ze voor haar moeder zorgen en samen met haar moeder wonen tot die op haar 75e overleed. "Weet je wat het is Nienke, ik heb mijn goede leven hier te danken aan het Rode Kruis. En daarom zal ik tot mijn dood, al is het het laatste wat ik doe, het Rode Kruis steunen. Want ook al wordt er soms getwijfeld aan de organisatie, wat zij doen is bemiddelen. Zij zorgen ervoor dat families bij elkaar komen, dat mensen uit oorlogsgebied worden gehaald en geholpen worden. En daar ben ik heel dankbaar voor."

Ruim twee uur later verliet ik haar appartement, diep onder de indruk door haar verhaal. Geraakt tot op het bot. En ik besefte mij door haar verhaal hoe dankbaar ik mag zijn voor mijn goede leven, maar ook voor mijn werk. Dat ik voor deze generatie ouderen, met alle verhalen en achtergronden mag zorgen. Iedere keer weer ben ik geraakt door deze mensen, dat zij mij toelaten en een stukje van hun leven met mij delen.

 

Wil je ook het Rode Kruis steunen? Kijk dan even op de website: http://www.rodekruis.nl/