Zakdoekjes niet inbegrepen

Het is één van de laatste dagen dat ik aan het werk ben, ik breng hem naar bed en net als de andere avonden is het weer erg gezellig. Even praten, een brede lach en flauwe grapjes voeren de boventoon. Ik stop hem in en wens hem welterusten. Hij zegt nog tegen mij dat hij altijd blij is mij te zien en zoals altijd zeg ik hem dat hij te veel slijmt. En ik weet dat het moment daar is dat ik hem moet vertellen dat ik binnenkort niet weer kom omdat ik ergens anders ga werken maar ik niet goed weet wat zijn reactie zal zijn. Ik ga op mijn knieën bij het bed zitten en zeg hem dat dit de laatste keer was dat ik hem in bed stop. Hij barst in huilen uit, tranen biggelen over zijn wangen en hij vertelt dat zijn leven geen zin meer heeft "Ik hoop binnenkort er dan niet meer te zijn". En even ben ik gevloerd door zijn heftige reactie. Tranen vullen ook mijn ogen en ik weet niet wat ik kan zeggen om zijn verdriet te stoppen behalve dat er wel weer een 'nieuwe Nienke' komt, iemand anders die mijn plekje inneemt om hem in te stoppen.

En ik vond het zo verdrietig en mooi tegelijk. Verdriet is zoiets lelijks, niemand is mooi in verdriet, het laat aan alle kanten pijn en overdaad zien. Maar tegelijk liet het mij zien dat het heel bijzonder is wat we met ons zorghart doen. We brengen mensen niet alleen naar bed, we stoppen ze in, wensen welterusten, maken contact en geven vertrouwen.

En echt, ik ben een ontzettende emo-trut. Er hoeft maar iets te gebeuren en de sluizen gaan open. Een goed boek, een mooie film, een verdrietige film, maar ook momenten van rust en blijdschap gaan door mijn traanbuizen. Momenten van mooi contact, een knuffel, of het krijgen van erkenning. Tante worden, afscheid nemen, opnieuw beginnen, een omarmd ondernemingsplan, een opening op Moederdag en voor de tweede keer opnieuw beginnen hebben voor genoeg tranen gezorgd om bijna de hele stille oceaan te vullen. En ik heb ze zo vaak vervloekt, bij verhalen van bewoners, aan het sterfbed, bij gekwetst zijn, bij mooie momenten, bij verdriet van anderen. Momenten dat je de waterlanders liever aan boord houd, maar ze ongevraagd toch uit je ogen persen. En altijd op het moment dat je geen zakdoekjes bij de hand hebt en je er achter komt dat je geen waterproof mascara op hebt als je in de spiegel kijkt en er uit ziet als een panda.

En gisteren zaten we met zijn allen in de buurtkamer aan tafel. We deden een spel waarbij we een liedje moesten zingen en de goede sfeer zorgde er voor dat iedereen vol enthousiasme mee zong. En wat krijg je als de 10 ouderen tegelijk laat zingen, mannen en vrouwen door elkaar, de één die wat later begint dan de ander en een met allemaal een nét iets andere tekst?... Juist. Geen gehoor.
Tegenover mij zit iemand die enthousiast begint te klappen en zegt "We kunnen wel een koor beginnen", en iemand daarnaast zegt "Daar komt niemand op af, stelletje valse kraaien" waarop iedereen met tranen in de ogen van het lachen zit.

Tranen zijn de heelmeesters van je ziel. Tranen van emoties scheiden andere stoffen uit dan de tranen van dat vliegje in je oog. Tranen passen zich aan, vormen zich naar je gemoedstoestand. Tranen verbinden je, laten je huilen, laten je lachen. Tranen zijn geen zwakte, maar één van de mooiste dingen die ons lijf ons laat zien, en aan anderen laat zien.

Verdriet mag iets lelijks zijn... Tranen zijn het mooiste wat er is.