De weg kwijt?

Sommigen weten al heel vroeg voor zichzelf te beslissen en zijn heel goed in staat de weg te bewandelen die ze al lang geleden op de Tom Tom in hun hoofd hebben gevonden. Bij sommigen is de Tom Tom een beetje traag van begrip en die gene weet pas op later leeftijd wat hij wil. Weer bij anderen heeft de Tom Tom geen richtingsgevoel want die kiezen iedere keer een andere richting. Dat zijn vaak de meest veelzijdige mensen. Weer bij anderen is de Tom Tom nooit ge-update, zij blijven jaren lang de zelfde weg bewandelen.

Mijn Tom Tom geeft altijd duidelijk een richting aan, hij wil alleen maar één ding, iedere keer een nieuwe weg. Steeds verder komen, de uitdaging aan gaan en iets nieuws beginnen vindt hij heel leuk. Daardoor ben ik constant in beweging. Nieuwe dingen ontdekken, creeëren en een andere toon aanslaan binnen een gebied. Dat hoort bij mij.

En soms is het heel erg lekker om op de automatische piloot te gaan. De Tom Tom die je zachtjes influisterd welke kant je op moet gaan en ondertussen doe je gewoon de de dingen die je moet doen. Even op dezelfde weg blijven en maar zien wanneer er zich een nieuwe weg aandoet. En als dat gebeurd? Dan weet ik zeker dat mijn Tom Tom hem wel weet te vinden. Want tot nu toe heeft hij altijd nog de juiste weg gevonden, maar nog nooit de eindbestemming bereikt. Gelukkig niet, want daardoor hoef ik nooit stil te staan.

Beeldvorming

Nadat ik met potlood een paar basis lijnen op papier heb gezet, open ik de doos met al die prachtige heldere kleuren. Ik pak eerst het zwarte krijt en de aanraking van het krijt voelt zacht, vet, prettig. De punt zet ik op het papier en met vloeiende beweging maak ik de potloodlijnen zwart. Soepel vormen zich de zwarte lijnen op het papier. Het beeld krijgt vorm. Als ik mijn ogen sluit zie ik een beeld voor mij. Een beeld van vakantie, vrijheid, natuur. Blauw. Bijna zomers.

Als het fundament ligt, al die zwarte lijnen op het nu nog spier witte vel doe ik even een stap terug. Kijk van afstand. Klopt mijn beeld nog. Even sluit ik mijn ogen, om ze daarna opnieuw te openen. Hier en daar zet ik een lijntje extra, anderen probeer ik weer een beetje weg te vegen, sommige lijnen worden dikker, terwijl ik bedenk later anderen weer weg te halen. Ik blijf keer op keer mijn ogen sluiten tot ik het juiste beeld van wat ik in mijn hoofd heb op papier heb staan. 

Dan kies ik uit dat prachtige kleurenwalhalla in een doosje de mooiste krijtjes. Deze doos krijtjes is nog nieuw. De kleuren stuk voor stuk zorgvuldig in de winkel uitgezocht. De geur is heerlijk. Een beetje muf, vettig, hout en papier. De geur van nieuwe beelden op papier. Ik kies de kleuren uit die ik bij elkaar vind passen. Die bij elkaar horen. Die samen door het leven kunnen op een vel dik papier. 

De kleuren doen zijn werk. Zij brengen het beeld tot leven. Ze lopen in elkaar over en sluiten bij elkaar aan. Langzaam aan verkleurd ook de tafel, mijn handen. Ik vind het niet erg. Het geeft een nuttig gevoel aan mijn vingers. Mijn handen doen het werk dat zich in mijn hoofd vormt. Steeds weer sluit ik korte tijd mijn ogen om te zien of het nog klopt. Af en toe een stap achteruit om te zien of de verhoudingen nog juist zijn.

Voorzichtig vormt zich een glimlach om mijn lippen. Langzaam aan wordt ik verliefd op het beeld dat ik voor mij zie. Het beeld op papier. De kleuren, de beelden, vormen, het voelt goéd. Dat wat in mijn hoofd opgesloten zat, bevind zich nu op het papier dat voor mij ligt. Waar het hoort. Het beeld heeft mijn hoofd en gedachten verlaten. Het ligt nu voor mij op tafel, op een nieuwe plaats opgesloten, op het papier wat het nooit meer vrijwillig zal verlaten.

Apekooien met boodschappen

In het boek "Zin. Lust in je leven door schrijven." van Geertje Couwenbergh spreekt zij over het fenomeen 'monkey mind'. Ooit zo genoemd door de boeddhisten. De geest waarin gedachtes als wilde aapjes krijsend van de ene naar de andere tak slingeren.

Zo herkenbaar. Vanmiddag stond ik in de winkel, boodschappen doen voor het hele weekend. Een hele opgave, want ik ga altijd zonder boodschappenlijstje naar de winkel, en bedenk alleen voor de dag zelf wat ik nodig ben. Wat ik morgen nodig ben zie ik morgen wel weer.

Maar vandaag vond ik het tijd voor verandering, en ging ik met mijn goede voornemen naar de winkel en bedacht onderweg wat ik allemaal nodig ben. Morgen moet ik werken en daarna komt een vriendin eten. En ik wil dat er allemaal lekker dingen in huis zijn, plus alle ingrediënten voor het avondeten en laat ik ook de boodschappen voor zondag niet vergeten, dan nog te bedenken dat ik ook nog brood nodig ben voor het werk morgen en maandag. Eigenlijk was het stuk dat ik naar de winkel moest lopen te kort om te bedenken wat ik allemaal nodig was.

En één stap over de drempel en ik heb al geen idee meer waar ik voor kwam. Ik kom een bekende tegen, maak een praatje. Ik loop door de winkel en zie de bakspullen. Zou ik ook weer eens moeten doen. Ik pak een pak yoghurt uit de koeling en bedenk nog geen tien seconde later dat ik die helemaal niet nodig ben. Dan bedenk ik mij dat ik nog even langs de bloemenwinkel wil om nieuwe bloemen voor op tafel te halen. En dat ik niet moet vergeten de afwas te doen, te stofzuigen en de badkamer schoon te maken.

Inmiddels ligt er van alles in mijn mandje, maar eigenlijk heb ik geen idee wat ik er allemaal in heb gelegd. Die krijsende apen vertikken het hun mond te houden en ik kan daardoor mijn eigen gedachten niet meer horen. De gedachten om de goede boodschappen te halen. Door werkelijk álles wat ik zie ben ik afgeleid. Als ik denk dat ik alles heb, met een mandje dat ik bijna niet meer kan tillen reken ik af, loop ik naar huis, pak de boodschappen uit en kom tot de conclusie dat ik heel erg veel vergeten ben. Alles wat ik moest hebben heb ik niet en wat ik niet nodig ben heb ik in huis.

Met een tweede poging ga ik 's avonds nog eens naar de winkel. Alleen boodschappen en daarna bloemen voor op tafel. Ik ga lopen, want dat doe ik nou eenmaal graag en onderweg naar de winkel bedenk ik dat ik nog even naar de boekwinkel wil. Postzegels halen en een boek. En weer gebeurt het he? Eén stap over de drempel en ik weet niet meer waarvoor ik kwam. Eenmaal in de boekwinkel lijken die krijsende apen alle boeken voor bananen aan te zien, want ik zie wel heel veel boeken die mijn interesse hebben. Wanneer ik afgerekend heb en buiten sta weet ik het weer. Postzegels. Die ik niet heb meegenomen.

Ik besluit dat maar even uit te stellen en boodschappen te gaan doen. En alsof mijn krijsende apen aan geheugenverlies lijden weet ik weer niet wat ik nodig ben.

Nu zit ik op de bank, met veel vergeten boodschappen en......... geen bloemen op tafel.

Die zou ik toch ook nog gaan halen?

Zorgen en Verzorgen

Zorgen voor mensen, zorgen om mensen. Twee totaal verschillende dingen, maar die vaak heel dicht bij elkaar staan. Als je in de zorg werkt zorg je voor mensen. Je zorgt dat ze 's morgen gewassen zijn, mooi aangekleed, geurtje op, kettinkje om, ontbijtje op tafel, medicijnen er bij. Soms lekker douchen, insmeren met bodylotion, met uitzondering een keer in bad. 's Middags de nagels verzorgen, mooi kleurtje er op, rondje om het huis lopen, thee brengen, nog een keer naar het toilet, praatje maken, spelletje rummicub. En 's avonds het boterhammetje, glaasje drinken, in het weekend een wijntje, televisie aan, kousen uit, voeten insmeren, sloffen aan, pyama aan, lekker instoppen, kussen goed, kusje op de wang. Welterusten wensen en het huis in diepe rust achter laten. Maar zorgen voor mensen, is ook zorgen om mensen. Niets zo machteloos als je niet meer in staat bent een situatie te verbeteren. Als het bellen van een huisarts niet meer helpt, als je moet loslaten, als iemand in de war is, haar omgeving niet vertrouwd meer is, als iemand haar kind verliest en ontroostbaar is, je naar huis gaat en niet weet hoe het gaat als je terug komt.

Zorgen voor mensen is heerlijk. Zorgen om mensen is alsof het voor heel even je eigen familie is.

Maar niet vervelend. Want als je uiteindelijk toch je doel bereikt. De wonden letterlijk en figuurlijk weer geheeld zijn, iemand troost heeft gevonden, weer weet waar zij is, of als iemand een heel mooi einde heeft gehad, dan is het goed. Dan heb je het heel goed gedaan, dan heb je gezorgd en verzorgd.

Werken in de zorg is niet alleen maar het wassen van mensen en bingo. Het gaat zo veel verder dan dat. Zorgen voor de medemens doe je niet omdat het zo goed verdiend of omdat het zo makkelijk is. Dat doe je omdat je het leven van een ander kwaliteit te geven omdat dat je gevoel is. Dat zit in je.