Voor het einde van het leven

Opeens bekruipt mij het gevoel dat er iets is veranderd. Ik kan er niet de vinger opleggen. Wat geeft mij die onrust, waar komt het vandaan? Ik denk in alle lagen van mijn hoofd na wat het zou kunnen zijn, en ik kom er maar niet op. Diep in mij weet ik het gewoon. Er gebeurt wat. Ik kan mij maar een ding bedenken, een van de bewoners ligt op sterven. Hoe zou het gaan?

"Wil je mij even laten weten hoe het met Mw gaat of dat ze al overleden is?" stuur ik een berichtje met lichtelijke bezorgdheid naar collega. Ik weet dat ik morgen weer werken moet en ik wil graag weten hoe de situatie is. Inmiddels ben ik drie jaar haar contactverzorgende, en soms heb je genoeg met een cliënt opgebouwd dat ze stiekem een beetje onder je huid gaan zitten. En iets in mij verteld mij dat er wat gebeurd.

Al snel krijg ik antwoord terug dat ze is overleden. Voor haar ben ik blij. Het is goed, haar leven is geleden, ze mag ook gaan. Sinds haar man na 65 jaar huwelijk vorig jaar is overleden vertelde ze al regelmatig dat ze hem mist, en dat haar leven zonder hem niets waard is. De afgelopen weken had ze nog maar één wens. Sterven. En gezien haar lichamelijke conditie en het feit dat ze opgaf ging het heel erg snel. De laatste dagen waren van grote zorg. Ze hoort ons nog heel goed en iedere keer als ik bij haar kom vertel ik haar iets anders. Over dat de kinderen langs komen, over dat ze bijna naar haar man mag gaan, over de blunder die ik maakte en over het weer en de warme zomer die we hebben. Op andere momenten besluit ik even te 'tutten', lippenstift op, nagels knippen, handcreme op. Ze opent haar ogen als ik tegen haar spreek. Ze kan niet antwoorden.

Na het bericht van haar overlijden raak ik met een vriendin die op bezoek is in een gesprek verwikkeld over sterven, hoe sommige levens aan het einde lopen. We praten er over en ik vind het heerlijk. Dit is, hoe vreemd ook, voor mij een heel rustig en 'prettig' onderwerp om het over te hebben. En het heelt. Je gedachtes kunnen uitspreken en daar feedback op krijgen is heel fijn.

Die avond lopen we nog even de stad in. Ik wil even de boekwinkel in en we gaan gezien de regen naar het dichtsbijzijnde. We lopen de winkel door en al snel valt mijn oog op een boek. "De leesclub voor het einde van het leven." Ik ben verrukt, ik zocht dit boek al eerder zonder succes en nu hier vind ik hem zonder te zoeken. Ik draai mij om en deel mijn vondst. "Ach, wat toevallig dat je hem hier dan ziet", ik leg haar uit waarom ik dit boek zo graag wil. Een moeder weet dat ze gaat sterven en moeder en zoon krijgen contact door het lezen en bespreken van boeken en zo naderen en verwerken ze het komende afscheid. Het spreekt aan. We zijn het er beide over eens. Na het bericht, ons gesprek en het vinden van dit boek; Het heeft zo moeten zijn. Een mooi samenkomen, zo vind ik.

Liefs

"Ik heb drie lieve zusters" begint Mw te praten. Ze noemt twee namen, en als derde naam noemt ze mij. Stiekem groei ik een beetje van blijdschap en bedenk mij hoe lief ik dat vind. Zeker als ik na ga dat enige tijd geleden bijna niemand het goed kon doen ben ik blij dat ze nu na lange tijd haar draai in huis lijkt te vinden en ze daadwerkelijk haar plekje gaat liefhebben. En ik ben helemaal verrukt dat ze mij aan het lijstje van lieve mensen heeft toegevoegd. Het zou mij overigens niet verbazen als dat lijstje per dag groeit. Maar dat is alleen maar goed, het is fijn dat ze gaat vertrouwen op de mensen om haar heen, dus ik hoop dat die lijst heel lang gaat worden. Voor deze dag is dit compliment een hele fijne goedmaker.

De volgende ochtend ben ik bij een andere bewoner bezig. Ik ben bezig een kopje thee te zetten als er een andere bewoonster binnen komt. Iedere ochtend komt ze even bij hem langs, controleert of het wel goed gaat met hem, maakt even een praatje en haalt de krant voor hem. Ik geniet altijd enorm van dit moment van de dag. Dat er nog steeds mensen zijn die dat voor elkaar doen, voor elkaar zorgen, ook al ben je meer dan 90 jaar oud, zuiver vriendschap. Ik ben hier op dit moment klaar met mijn werk, zet Dhr zijn kopje thee voor, wens hem eet smakelijk en een fijne dag, ook aan Mw en loop weg. Vlak voor ik de deur dicht doe hoor ik haar zeggen "Ach, dat vind ik toch zo'n lieve meid". Ik straal van trots en mijn dag is weer goed gemaakt.

Gisteravond stond ik bij een bewoonster en haar dochter. Dochter die alles voor moeder doet. Op de koffie komst, boodschappen haalt, doucht, bed verschoont, de was doet, mee neemt naar de stad. Dochter verteld mij over de buurvrouw van haar moeder. Dat ze soms nog versteld staat van hoe snel de buurvrouw was overleden. Dat ze de dag daarvoor nog naar de slager was geweest om een plakje verse leverworst te halen omdat ze had gezegd daar zo'n zin in te hebben. Dat dochter vond dat als je zo ziek bent, en ergens zin in hebt, dat je dat dan ook gewoon moet krijgen en dat zij dat dan ook gewoon maar even deed ook al is het niet je eigen moeder. Met open mond sta ik te luisteren, verbaasd van zo veel goeds.

Eerder deze week had ik het wel een beetje gehad. Soms lijkt alles een strijd, sta ik machteloos toe te kijken, en lijkt het gewoon niet mee te werken. En mijn eigenwijze zijn wil ook altijd overal tegenin gaan. Voor alles een oplossing zoeken, alles willen uitleggen en het perfect willen doen. Behalve dat mij dat veel goeds heeft opgeleverd de afgelopen tijd kost het ook erg veel energie. Voor deze week besloot ik het er even bij te laten, het enige wat ik wilde was gewoon zorgen, de leuke dingen doen en wel zien wat de dag zou brengen.

En vanaf het moment dat ik dat besloot ontstond er ontzettend veel ruimte in mijn hoofd. Ruimte om de kleine dingen te zien. En door de kleine dingen te zien, te horen kwam ik er achter dat ik niet overal op in moét gaan. Maar dat ik ergens dat besluit zelf heb genomen om dat te doen. Net zoals dat ik nu het besluit neem om om soms een stap terug te zetten en de dingen te laten gebeuren. Want na dit besluit lijkt er opeens alle liefs op mij af te komen. Naast ont-moeten is dit toch wel een van de fijne dingen. Lief hebben. Zorgen, liefhebben, vertrouwen en luisteren komen opeens weer boven aan míjn lijstje te staan. Want na de 'strijd' even los gelaten te hebben lijkt het of alle goeds weer op mij afkomt; complimentjes, fijne post, onverwachte barbeques en leuke berichtjes. Ik ga hier nog even van genieten, en al mijn liefde weer aan anderen geven. Want ik heb genoeg te geven. En alles wat je geeft komt ook weer bij je terug toch?

Ik ga op vakantie en neem mee

Daar sta ik dan, in de rij op Schiphol. Wachten tot ik aan boord kan. Ik fantaseer alvast over mijn bestemming. Een vakantie in de zon, in dat kleine pitoreske dorpje aan de kust. Met mijn handdoekje onder de arm naar het strand en aan het einde van de dag uit eten bij dat Italiaanse tentje. Met een koffer vol boeken en een berg nieuwe muziek op mijn Mp3 ga ik heerlijk ontspannen en wegdromen en bijkomen van de afgelopen weken, lekker eten en genieten van de cultuur. Ik kan bijna niet wachten. Ik sluit even mijn ogen om het beeld dat ik voor mij heb vast te houden.....

.... en open mijn ogen. Ik ben wakker geworden van de warmte. De zon probeert een gat in mijn gordijnen te branden. Droomde ik nou dat ik op vakantie ging? Gekke ik. Ik ga helemaal niet op vakantie. Niet dat ik niet wil, maar omdat het er gewoon niet van komt. Vandaag is mijn laatste dag van mijn vakantie, morgen kan het werk weer beginnen. Voor het eerst in jaren heb ik eigenlijk helemaal geen zin om terug te gaan, want ik heb zo genoten van mijn vakantie thuis. Thuis? Ja thuis ja. Op 1 nacht na heb ik gewoon heerlijk in mijn eigen bed geslapen, maar dat maakt mijn vakantie echt niet minder. Nederland heeft zoveel moois en leuks te bieden! En ik ben er van overtuigd dat vakantie in je hoofd zit, en niet in de bestemming waar je naartoe gaat.

Ooit heeft iemand bedacht dat je naar het buitenland moet gaan om bij te komen van al dat harde werken van het afgelopen jaar. Dat je alleen maar ontspant als je ver weg bent van je eigen huis, je werk, je familie en alles wat je herinnert aan het dagelijks leven. Maar niets is zo lekker als gewoon lekker thuis te zijn zonder te moeten. Geen enkele verplichting en geen vertwoording af hoeven leggen. Zoals ik het eerder al noemde; ont-moeten. De afgelopen twee weken hebben in het teken gestaan van leuke dingen doen, familie en vriendinnen zien, ontspannen, boeken lezen, een berg nieuwe muziek en de afgelopen dagen de zon aanbidden. En helemaal niets in mij heeft drang gehad om hier niet te zijn. Hoe lekker is het om gewoon thuis te zijn, de gemakken van mijn huis te hebben, zoals een lekker bed, een plekje om buiten te zitten, en de stad om de hoek. Ik gun het een ieder die wel lekker naar het buitenland gaat. Meer dan gunnen, jullie verdienen het! Ooit ga ik jullie achterna! Maar ik heb mij mijn vakantie thuis gegund. Ik vond het heerlijk!

Ik ga even weer lekker buiten zitten, wegbranden in de zon, zweten zonder te bewegen, verbranden, mijn vakantie gevoel nog even vasthouden tot de wekker morgen om 6.00 weer gaat. Maar morgen, als het 16.00 is en ik ben vrij, ga ik gewoon even weer vakantie houden tot de volgende werkdag. Want nogmaals, vakantie zit in je hoofd, niet in de bestemming. Ik ga op vakantie naar waar mijn fantasie mij mee naar toe neemt.