Tuintje in mijn hart

Maandag zit ik op school, en krijg tijdens de les een mailtje. En nieuwsgierig als ik ben open ik hem gelijk. "Je bent getagd in een bericht op Facebook". Ik open Facebook, en ik zie in deze nieuwe manier van communiceren het bericht voorbij komen dat er een volkstuintje beschikbaar is. Een half jaar geleden hadden we het er over, om eens een tuintje te huren om onze eigen groente, fruit en bloemen op te kweken. Zodat we lekker groente uit eigen tuin kunnen eten, en ook lekker een plek hebben waar we aan kunnen werken, op de knieën onkruid wieden, of gewoon even heen kunnen. We hadden ons ingeschreven, en enige tijd later kwam dan toch het bericht; We hebben een tuintje!!

Terwijl ik dit lees wordt ik vanbinnen een beetje blij. Zelf heb ik helemaal geen tuin, alleen een paar tegels waar je kunt zitten, en dat terwijl ik gek op tuintjes ben. Vroeger vond ik tuintjes al te gek. Lekker wroeten in de aarde, plantjes water geven en kunnen zien dat alles begint te bloeien en groeien. Ik kreeg als klein meisje dan ook een eigen strookje tuin langs de schutting om voor te zorgen, en ik was daar erg trots op! Als iemand vroeg wat ik wilde worden zei ik altijd "Tuinvrouw!". We weten allemaal dat dat inmiddels iets anders heeft uitgepakt :)

Ik dagdroom alvast van het stukje tuin en wat we er allemaal op kunnen zetten, welke groente ik zou willen, en of de anderen net zo blij zijn als ik. We delen het tuintje. Veel leuker, en veel minder werk. En dat er natuurlijk tuinkabouters moeten komen.

Op donderdag ochtend ben ik aan het werk. Zoals altijd op donderdag gaan we met de bewoners van de etage koffie drinken. Dat is altijd heel gezellig. Lekker met de bewoners koffie drinken en keuvelen over van alles, en het leukste is om te zien dat zíj het ook zo gezellig vinden! Lekker laagdrempelig kletsen en aandacht voor iedereen omdat de groep niet zo groot is. Het is even stil en ik vertel over het tuintje. Dat het hele tuintje voor de winter nog omgespit moet worden, en ik vraag als grapje wie er willen helpen. Wát een reactie!! Allemaal bewoners met tuinadviezen, hoe diep je moet spitten, dat ze wel zouden willen helpen maar niet meer kunnen, een eigen tuintje hebben gehad, wat je met de groente moet doen, dat de Dahlia die er staat er beter uitgehaald kan worden want die trekt oorwurm aan, en dat tomaten uit eigen tuin toch echt het allerlekkerst zijn op je boterham.

In ieder geval weet ik nu waar ik de komende tijd mijn tuinadviezen vandaan kan halen! Al die wandelende encyclopedieën. Ik kan niet anders dan genieten van dit gesprek, de één vertelt nog meer dan de ander, en iedereen kent het begrip volkstuintje. Heerlijk. En terwijl ik hier met de bewoners zit te kletsen groeit mijn hart een beetje. Dit is waarom zorg zo leuk is, dit moment van gezelligheid en contact. Er zit weer een beetje meer liefde in voor deze mensen....

... Er groeit een tuintje in mijn hart.