Dood(gewoon)

Wat krijgen we er in ons vak vaak mee te maken; dood.....

.... In de meest letterlijke en figuurlijke zin van het woord. Vandaag hadden we vergadering van de ondernemingsraad. Iemand zei in het gesprek "Al die kleine dingetjes die je doet, dat wordt als doodgewoon ervaren". Dat is ook zo. "Zuster, wil je nog even dit meenemen?", "Ach, zuster, kunt u mij hier nog even mee helpen?". En het doodgewone antwoord luidt van onze kant vrijwel altijd "Ja hoor! Dat doe ik even."

In de afgelopen jaren hebben we in het verzorgingshuis veel te maken gehad met sterfgevallen. Bewoners die overleden. Een flinke verschuiving in aantal, ook niet zo gek met al die ouder wordende bewoners. Toch is ieder sterfgeval anders. Ieder mens is anders, ieder lichaam reageert anders, en bij iedere bewoner is de omgeving en zijn de naasten anders. En toch betrap ik mijzelf er op dat het omgaan met de dood makkelijker gaat naar mate het in de afgelopen jaren vaker voorkomt. Wordt de dood straks ook doodgewoon?

Even denk ik terug aan mijn vorige werk. Een woning met tien verstandelijke en ernstig meervoudig gehandicapten. De moeder van één van de bewoners ligt op sterven. We laten de bewoner, een man met het downsyndroom van eind dertig, een paar keer naar zijn moeder in het ziekenhuis gaan. We proberen aan hem uit te leggen wat de situatie is. Hij lijkt de situatie niet in te kunnen schatten, wordt vaak chagrijnig. Vindt het allemaal maar lastig en met regelmaat hoor ik hem 'Klop niet!' zeggen. Nee, inderdaad, het beeld van je ernstig zieke moeder in het ziekenhuis klopt niet, als je gewent bent dat ze thuis is en op je wacht als je wordt opgehaald door je vader.

Een paar dagen later overlijd zijn moeder. Hij gaat naar de begravenis. Hij wordt op een doordeweekse dag in zijn goede kleren gestoken, hoeft niet naar het werk, en gaat mee. "Klopt niet hoor!" Geen idee van wat hem te wachten staat. Wanneer hij weer terug is van de dienst zegt hij 's avonds onder het eten "Mien Moe doet het niet meer, kapot, is geweest! Dat klopt he?" Ja, dat klopt. "Doet het niet meer, klaar" herhaalt hij nog eens. En daarmee is voor hem het onderwerp afgesloten..... Doodgewoon.

Zacht zoet

Zo las ik eerder eens dat tegenwoordig veel mensen een beetje sloom en futloos overkomen, en dat dat te wijden was aan het feit dat je in de winkel bijna alleen nog maar pitloze druiven kunt kopen in plaats van druiven mét pit.

Vandaag liep ik in de winkel, en in een moment van zwakte sloeg ik het gangpad in met snoepjes. Ik ben er inmiddels heel goed in geworden om dit gangpad te mijden, of gewoon met de ogen dicht door het pad te rennen in de hoop dat ik tegen niemand op bots. Ik doe dat bewust, omdat ik echt gék ben op snoepjes. Ik vind ze heerlijk! Biggetjes, apekoppen, kikkertjes, dropveters en banaantjes, hemels! Maar ik ben al zo rond en on-charmant, en om te voorkomen dat ik echt rollend door het leven moet sla ik dit gedeelte van de winkel zorgvuldig over.

Maar vandaag gaf ik even toe aan mijn zwakte en ging ik kijken bij de snoepjes. Gewoon nieuwsgierig. Ik zette mijn mandje op de grond, en zoals alleen ik dat kan ging ik op onderzoek uit. Zoiets als een boek in de boekwinkel uitzoeken. Eerst kijk je naar de titel, dan naar de kaft en uiteindelijk lees je de achterkant om te kijken welke je uiteindelijk meeneemt. Ik haalde verschillende verpakkingen uit het schap, en keek eerst naar de naam, daarna naar de verpakking, toen naar de kleur en vorm en vervolgens ging ik kijken naar waar ze zouden moeten smaken. En terwijl ik met mijn armen vol verpakkingen ~vrolijk en gekleurd~ midden in de winkel sta, realiseer ik mij opeens dat alle verpakkingen het zelfde aangeven; Zacht Zoet!

Zacht zoete drop, zacht zoete biggetjes, zacht zoete banaan gommen met drop, zacht zoete spekkies, zacht zoete wolken dropjes, zacht zoete drop-fruit kabouters.

"Je bent wat je eet" wordt er wel eens gezegd. Nou met recht. Letterlijk zacht en zoet.

Ik heb alle verpakkingen teug gelegd in het schap en ben naar het zuivelschap gegaan op zoek naar slankie smeerkaas. Wie weet wordt ik dan toch nog een keer echt Slank(ie).