"Je moet goed luisteren om te horen wat niet gezegd wordt"
"Wat zeg je?" is waarschijnlijk één van de meest gestelde vragen wanneer je met ouderen werkt. Het gehoor neemt af in de loop der jaren, en dat is een groot obstakel voor een goede communicatie. Het is niet alleen hinderlijk in het begrijpen van elkaar, het is ook nog eens hinderlijk in het aangaan van een gesprek. Dat terwijl een gesprek voeren met je bewoners een heel fijn moment is in het ware contact. Je leert elkaar kennen, achtergronden begrijpen, vertrouwen. Want echt contact is goed voor het hart.
Maar wat als je elkaar niet hoort? Letterlijk en figuurlijk? Als die schelpjes aan je hoofd niet meer naar be(h)oren functioneert en een gesprek daardoor steeds moeilijker wordt? Of dat je als verzorgende tijdens een gesprek in je hoofd al bezig bent met het volgende wat je moet gaan doen? Waardoor de verbinding tijdens het gesprek verbroken wordt?
Maar wat misschien nog wel het belangrijkste is, is om dat te horen wat niet gezegd wordt. Als een bewoner zegt "Je kunt niets doen", dan bedoelt zij "Help me". Als iemand zegt "Ga maar weg" dan wil ze zeggen "Blijf, ik vind het moeilijk om te zeggen dat ik je nodig ben". Of als iemand zegt "Nee, ik doe het zelf wel", dan wil ze eigenlijk dat jij het doet. In tijden dat iedereen elkaar overschreeuwt, ruzie maakt aan tafel over wie de meeste gehaktballetjes in de soep heeft of wie de beste plek aan tafel mag, zijn het vaak de mensen die niets zeggen die je hulp zo hard nodig hebben. Mensen die het hardst schreeuwen dat ze hulp nodig zijn, hebben dat eigenlijk het minst nodig. Het zijn de mensen die niets zeggen die de meeste aandacht nodig zijn.
Luisteren is belangrijk. Luisteren is contact. Luisteren is de ander de ruimte geven. Luisteren is essentieel in het geven van zorg. Luisteren is horen wat niet gezegd wordt. Luisteren is alles.
"In de stilte tussen woorden zit een klein gedicht"
~Spinvis~
Wat is jouw verhaal?
No comments:
Post a Comment