Heb de moed om imperfect te zijn

Mooi.

Wat is nou mooi? Wat voor de één mooi is, is voor de ander lelijk. Wat voor de één perfect is, is voor de ander nog lang niet af. We hebben het over mooie mensen, mooie dingen, mooi leven en mooi werk.

Weet je waar ik van hou? De dingen die nét niet mooi zijn. Het barstje in de vaas, de bloemen waar al blaadjes af zijn, het schilderij dat nog net niet af is, het hoekje behang dat los laat, die stoel die net niet in het interieur past, het foutje in een patroon, het huis dat geen specifieke stijl heeft, lelijke sokken in heel mooie schoenen, het gekraak tijdens de muziek van een LP; de kracht van het imperfecte.

Zelf ben ik alles behalve perfect. Hoe hard ik ook probeer en hoe graag ik het ook zou willen, het gaat gewoon niet lukken om altijd alles goed te doen. Mijn kleine 'dingetjes', onhandigheidjes, trekjes zijn voldoende aanwezig. En ik weet dat ze er zijn en welke ze zijn. Maar inmiddels heb ik geleerd dat geen mens perfect is. Iedereen heeft een imperfectie, een dingetje. Het gaat er om of je er voor uit komt of niet. Als je dat niet doet, dan draag je een klein geheim in je hart. En een hart met een geheim gaat op den duur bloeden. Je kunt dus twee dingen doen; leven met een bloedend hart in de hoop je eigen perfectie hoog te houden, of je imperfectie ten toon spreiden en daardoor met een gezond hart rondlopen.

Want weet je? Als je je imperfectie, je foutje, je trekje, vertelt aan anderen, gaan anderen zich in jou herkennen. Mensen waarderen je er om. Omarmen je imperfectie. Gewoon, omdat het er mag zijn. Daarom hou ik ook zo van mijn werk. Tegen de tijd dat je ouder wordt, is het steeds moeilijker om die imperfecties verborgen te houden. In je kwetsbaarheid toon je ze toch, gewoon, omdat dat zo gebeurt, dat is de natuur. Als er continue zorg om je heen is, is het moeilijk om je 'dingetjes' verborgen te houden. Het letterlijke verschil tussen I'm perfect en Imperfect is maar heel klein, zo zou het figuurlijk ook moeten zijn. Al is het de spleet tussen je tanden, de rimpels in je gezicht, de sokken met elastieken, de leren handschoenen aan in bed, de kussentjes op je hoofd, ze blijven niet geheim.

En juist dát is zo mooi. Dat je die kleine dingetjes ziet, dat je daarvan gaat houden. Dat iemand niet meer hoeft te vragen om die handschoenen in bed, maar dat je er al mee klaar staat. Dat je mee weet te denken in de wens en behoefte van de cliënt, zonder er tegen in te gaan, hoe meer 'dingetjes' of kleine imperfecties, hoe leuker.

Toon je imperfecties, vroeg of laat komen we ze toch wel te weten! Mensen met imperfecties zijn juist perfect, je kunt immers niet zonder ze. En dat is dan weer mooi.

Levensvragen

Ik had hem al een tijdje geleend, maar ik kreeg hem afgelopen maandag er nu ook één voor mijzelf; De Landkaart van Mentaal Welbevinden. Deze landkaart is door Vilans ontwikkelt en is ingedeeld in de domeinen van het zorgleefplan. Afgelopen jaar heb ik er al eens dankbaar gebruik van gemaakt. Wat een prachtig instrument om met cliënten in gesprek te gaan!

Afgelopen dagen heb ik regelmatig op de landkaart gekeken. Omdat ik er eindeloos in kan verdwalen. Heerlijk vind ik het. De afgelopen dagen was ik met de ondernemingsraad weg voor cursusdagen en we bespraken hierin wat je motto is, wat is nou eigenlijk hoe jij je leven leidt? Ik kan daar heel kort antwoord op geven: "Gewoon doen". Als je iets wilt, moet je het gewoon doen. Als je een opleiding wil doen, doe het dan, als je je werk niet leuk vind, zoek dan ander werk en als je iets wilt moet je er gewoon voor gaan. Net als wanneer je een situatie niet aan staat, ga dan niet lopen klagen, maar probeer de situatie te veranderen. De eerste verandering ben je zelf en daar gaat het om. Wil je iets veranderen? Dan moet je dat gewoon doen!

Afgelopen week was ik aan het werk en ik kreeg van één van de cliënten het herhaaldelijk verzoek dat hij dood wilde. Ik ging even met hem in gesprek en probeerde er achter te komen waar het vandaan komt, en ik begrijp hem heel goed hoor. Hij heeft zó veel in moeten leveren in de afgelopen twee jaar, dat ik kan begrijpen dat zijn leven geen meerwaarde meer heeft. Hij vroeg mij herhaaldelijk "Wat heeft mijn leven nog voor zin". Een typisch geval van een levensvraag. Wat heeft het leven voor zin? Waarom doen we de dingen die we doen? Wat is je drijfveer in je leven? Waarom loopt mijn leven zoals het nu gaat?

Levensvragen hebben we allemaal. De vraag is hoe je er mee om gaat. Ik heb ook mijn levensvragen. Want waarom roep ik altijd maar "Gewoon doen", en waarom liggen mijn dromen, wensen en verlangens zo dicht bij mijn ambities en waarom is dat zo?
Op levensvragen krijgen we echter vaak geen antwoord. Het is zoals het is, en het is helemaal niet erg om er over na te denken. Zo lang je het ook maar weer even kunt parkeren in je achterhoofd.

Na mijn gesprekje met deze cliënt zet ik nog een bakje koffie voor hem, schenk een beker melk vol, doe hem in de pyama en dek hem toe met een plaid. Ik vraag hem of ik verder nog wat voor hem kan doen en het enige wat hij zegt is "Nee, je hebt mij goed geholpen. Maar ik zou willen dat je niet langer 's avonds op de fiets naar huis gaat. Veel te gevaarlijk bij de weg." Wanneer ik in lach schiet en met een gevat antwoord aangeef dat hij mij toch niet tegen kan houden, lacht hij. En daarmee weet ik dat ik zijn levensvraag voor nu even geparkeerd heb. Wetende dat hij hem morgen aan een ander zal stellen....

.... Waarschijnlijk tot zijn levensvraag beantwoord wordt met zijn wens om op reis te gaan naar een volgende bestemming.

Klein geluk

Vandaag is het de eerste van december. De eerste dag van de laatste maand van het jaar. Dat moment grijp ik even aan om achterom te kijken naar wat 2014 tot nu toe geweest is. Niet te geloven wat een verschil één jaar kan maken! Het was tot nu toe al een fantastisch jaar, dus laat die laatste maand maar komen. Want in 2014:

Heb ik geweldige weekendjes Limburg gehad, heel fijne meetings gehad met Anneke, Inge en Goedzooi, stond ik in de Viva, heb ik een interview op tv mogen doen, een heel geslaagde NL Doet en Ontmoet dag georganiseerd, genomineerd voor de meer dan handen awards, heb ik een geweldig intensive program gehad, mocht ik een presentatie geven bij de opening van de dementheek, Pinkpop met Stromae en Metallica, heb ik mijn propedeuse gehaald, een nieuwe werkplek gekregen, concerten van Dotan en Blaudzun, werd er een workshopdag georganiseerd in Zwolle nav het tv-interview en mocht ik er zelf spreken en tot slot mag ik ook nog een eigen onderneming starten.

Maar weet je? Het gaat niet alleen om deze fantastische dingen! Ik beleefde heel kleine momentjes, waar ik minstens net zo gelukkig van word als ik er aan terug denk. Een bewoonster met dementie die mijn naam weet te onthouden, in de trein zitten in het zonnetje met het wuivende gras, een kopje koffie drinken met mijn moeder in de achtertuin in de zomer, de vele gezellige momentjes op de bank met vriendinnen, een kaartje op de mat krijgen, een kusje voor het slapen gaan van bewoners, op zaterdag met collega's een zelfgemaakt plakje cake in het werkweekend bij de koffie, een app-je krijgen met lieve berichtjes, dubsmash filmpjes maken en daar de slappe lach om hebben, op de fiets tussen de weilanden met de ondergaande zon op de achtergrond, gezellig samen eten, gesprekken buiten onder de sterrenhemel, in de tuin met blote voeten bij een vuurtje.

Afgelopen zondag was ik aan het werk, een van de bewoners speelde in de grote zaal op het orgel, stilletjes keek ik even toe en zag er een andere bewoonster bij staan. Zij stond in alle rust met open mond te kijken en was ontroerd door het spel wat hij speelde. Toen hij eindigde bedankte zij hem en zei dat ze het prachtig vond en gaf hem een hand. Dat kleine gebaar, dat momentje, dat deed al het andere even vergeten. Dat was goud.

 

2015... Kom maar op!