Niet lullen maar poetsen

Maandag was het een prachtige bijna-lentedag en ik probeer van binnen naar buiten te kijken, maar wordt al weken belemmerd in mijn uitzicht door een paar ongewassen ramen. En vooral wanneer de zon erop schijnt zie je het doffe laagje extra goed dat een muurtje tussen mij en buitenwereld vormt. Een ergernis. Eigenlijk al vier weken. En op deze prachtige dag besluit ik snel een lekker sopje te maken om dat doffe laagje weg te poetsen en mijn ramen weer een prachtige glans te geven. Zo lekker!

En dat vind ik ook zo lekker aan werken in de zorg. Hoe vaak doe je de dingen omdat het een dagelijkse handeling is? Gewoon wassen, aankleden, ontbijt en weer door. Ik betrap mijzelf er zo vaak op, gewoon de dingen doen zoals je ze altijd doet. Maar ik vind het zo lekker om voor dat beetje extra te zorgen. Om iemand lekker te douchen, de fijnste doucheschuim te gebruiken, daarna samen de mooiste kleren uitzoeken, geurtje op, kettinkje om, haren netjes. En dan dat complimentje "Wat ziet u er prachtig uit vandaag, mooi mens!". Dat geeft het begin van de dag zo'n mooie glans. Cliënten laten glanzen van trots en tevredenheid is zo mooi.

Maar wat als je je eigen glans verliest? Als je jezelf even verliest en er zich een dof laagje om je heen vormt. Dat doffe laagje dat er voor zorgt dat je niet goed meer kunt kijken, en je de grip op jezelf en je omgeving steeds meer kwijt raakt. Vandaag was ik in gesprek met mijn coach, ik heb haar hard nodig om mijn eigen-ik weer helderder te kunnen zien, mijn werk-ik, studie-ik en ikzelf. Gewoon, omdat het even niet ging, omdat dat doffe laagje steeds dikker werd. En we hadden het over vaardigheden, en gedurende ons gesprek kwamen we steeds meer tot de conclusie dat 'glans' een heel belangrijk item in mijn leven is. De afgelopen weken heb ik even stil gestaan, niets gedaan, minder werk en minder studie, de tijd genomen mijn doffe laagje weer weg te poetsen. En langzaamaan begin ik weer te glanzen. Dat doffe laagje is nog maar flinterdun en kan ik weer helder zien. En dat maakt ook dat ik andere dingen weer kan laten glanzen, en andere mensen ook weer glans kan geven. Ik vind het dan ook belangrijk om niet te lang te lullen, maar te poetsen. Niet te lang stil staan bij wat geweest is, maar om de oneffenheden op te poetsen en weer lekker verder te shinen.
Misschien een leuk vooruitblik voor in de toekomst en voor op een visitekaartje "Nienke; glansrijk medewerker".

Na het gesprek kwam ik thuis en er lag een stapeltje post op de deurmat. Post met heel lieve kaarten en teksten. Daar ben ik zo dankbaar voor! Ontroerd en met glans in mijn ogen valt weer een beetje dofheid weg. Wat heb ik lieve mensen om mij heen! Mensen die ook mij laten glanzen.

Sneu voor de doden

"Geef mij maar een spuitje, van mij hoeft het niet meer..." Een zin die onder ouderen en in de zorg voor ouderen regelmatig uitgesproken wordt. Geen positieve kanten meer zien in het leven, alleen nog achteruitgang en het gevoel hebben er niet meer te toe doen. De vraag waar je als medewerker vaak niets mee kunt. Begrip tonen, proberen gerust te stellen, in gesprek gaan, positieve kanten laten zien, iedere keer probeer je iets te doen, waarop je weet dat vaak de cliënt stopt met zeggen en het gezicht afwend. Niet omdat de vraag er niet meer is, maar omdat die wederom niet gehoord kan worden. Het machteloze punt in de zorgverlening waarin je iedere keer zoveel wilt, maar niet altijd kunt helpen.

We horen en zien vaak de schrijnende gevallen, de mensen die het slecht hebben, die ongelukkig zijn. Maar wist je dat onderzoek heeft uitgewezen dat hoe ouder je wordt, hoe gelukkiger je wordt? Dat de groep in de leeftijd van 65-85 aangeeft gelukkiger te zijn dan mensen met een lagere leeftijd? Dat deze groep in staat is veel meer van het leven te genieten? Nog zin hebben in hun leven, contacten zoeken, kijken naar wat zo nog wél kunnen en met een positieve kijk in het leven staan. De mensen die nog genieten van lekker eten, van spelletjes, van familie, een boek lezen, die zelf nog kaartavonden organiseren, er op uit gaan om op een terrasje te zitten en een advocaatje met slagroom in de avond.

Afgelopen weekend maakte ik een praatje met een cliënt. Zij is 97 jaar, en kan slecht zien en horen. Dat is voor haar een belemmering, iets wat ze regelmatig aangeeft, hoewel ze tegelijkertijd ook beseft dat een dokter niets meer kan doen aan iemand met deze klachten van deze leeftijd. "Een mens moet toch ergens aan dood gaan" zegt ze dan. Ik vroeg haar waar zij nog van kan genieten, wat voor haar nog zin heet. Contact, televisie kijken, de krant lezen, boeken van vroeger inzien, de kinderen, lekker eten, er kwam een hele rij aan activiteiten, en zij vertelde nog steeds het leven wel te zien zitten. Ze vertelde over haar leven, over broers en zussen, en dat één van haar broers al jong gestorven is en dat ze dat ze dat erg vind en niet alleen voor haarzelf. "Ik vind het zo sneu voor de doden dat ze al zo vroeg het leven gelaten hebben. Moet je eens kijken wat ze allemaal moeten missen, er zijn zo veel mooie dingen in het leven! Reizen, mooie plekken om te zien, er is zo veel te doen, en zij hebben dat niet gekund en ik wel!". Een knap staaltje omdenken.

Deze wijze vrouw laat weer eens zien dat ouder worden helemaal geen kwelling is en hoeft te zijn. Als je zelf maar kan genieten van wat je nog wel hebt, en je kansen benut. Zie de mooie dingen in het leven!

Enjoy life, never stop playing!

Liefde is licht

"I Love you to the moon and back". Hoe vaak wordt dat gezegd? Ik hou van je... een heel eind, heel veel liefde. Liefde is licht. Liefde brengt licht. En weet je dat het licht er maar 1,3 seconde over doet om de maan te bereiken? Dus die reis van de liefde tot de maan en weer terug duurt eigenlijk helemaal niet zo lang. Het geheim van die woorden schuilt in de symboliek.

En als je liefde hebt, heb je alles. Als je het vermogen bezit om lief te hebben, heb je meer dan de rijkste persoon op aarde. Omdat je het vermogen bezit om het licht te zien, want zonder licht, zie je niks. Zonder liefde zou je je familie niet liefhebben, je vrienden niet zien en ontmoeten, dan zou je jezelf niet kunnen erkennen en liefhebben en zou je de liefde om je heen niet kunnen zien. Je hebt licht nodig om de liefde tussen anderen te kunnen zien, tussen mensen, tussen dieren en de natuur. Je zou de wereld om je heen niet kunnen ervaren, geen liefde voor wat je hebt, voor wie je om je heen hebt.

Liefde en licht staan voor altijd met elkaar in verbinding, omdat het één niet zonder het ander kan. Liefde zit in mensen, mensen zijn belangrijk om liefde te kunnen delen, ervaren, verbinden. Liefde is alles.

Laten we afspreken dat we wat vaker liefde verspreiden, delen. Laten we elkaar inzien dat we liefde nodig zijn, liefde vermenigvuldigd zich als je het deelt. Het begint bij jezelf. Toon een beetje liefde aan een ander, iemand die je kent, iemand die je niet kent, de eenzame buurvrouw, je cliënt, de klant bij de kassa, familie. Geef door wat je hebt, verlicht elkaar, zodat we alles om ons heen verlichten, want zonder liefde lopen we rond in het duister zonder het lichtnopje te kunnen vinden.

Voor mijn collega's in de zorg; heb je werk lief. Heb elkaar lief. En toon liefde aan je cliënt. En collega's. Het is bewezen dat een aanraking, een hand op hand, op schouder, oogcontact, of een aai over het hoofd een grote bijdrage levert aan het welzijn van de mens, dus ook van ouderen. En weet je wat het mooie is? Het effect van het geven van een aanraking is net zo groot als het ontvangen ervan. Hoewel het lijkt of de zorg steeds verder wordt teruggedrongen wordt en we steeds minder mogen inzetten in de zorg, we zullen altijd één kracht behouden. Liefde voor ons vak. Zolang we dat blijven inzien zal ons werk ook altijd licht blijven.

                                                 "I love you to the moon and back"