Slapelooze nachten

Afgelopen nacht kon ik niet slapen. Ik kon zowel mijn gedachten als mijn lichaam niet tot rust vermanen. Hoe hard ik ook mijn best deed, mijn oogleden bleven niet naar beneden, maar in plaats daarvan gingen ze onwillekeurig iedere keer weer open om naar het plafond te staren. Ik probeerde schaapjes te gaan tellen, al snel werden deze ingehaald door de krijsende aapjes die mijn gedachten heten. Eén van de krijsende aapjes liet mij opnieuw het beeld zien van een boek.

Afgelopen zaterdag ging ik naar de kringloopwinkel. Ik kwam binnen en werd getrokken naar de hoek met boeken. Eerlijk gezegd ben ik nog nooit in dit gedeelte van de kringloop geweest. Het heeft dezelfde lokroep als een boekwinkel. Totaal gebiologeerd staren naar de boeken, verwonderd over de hoeveelheid en de interessante onderwerpen en titels. Op de onderste plank staan de poëzie boeken. Op mijn knieën vervolg ik mijn reis langs de geschreven woorden en mijn oog valt op een heel oud boek. Ik ga er even voor zitten en bekijk de kaft. "Gedichten van Bernard ter Haar". Ik sla het open en zie dat het hele boek is gehuld in de ouderwetse Nederlandsche Taal. Met schimmel in de kaft, vergeelde pagina's die her en der los laten en oud gedrukte letters ruik ik er even aan. Oud. Heel oud. Ik lees de eerste bladzijdes en zie de meest prachtige gedichten voorbij komen. Een bundel met gedichten geschreven uit respect, liefde en geloof. Helemaal blij besluit ik het boek mee te nemen, en betaalde er het astronomische bedrag van 50 cent voor.

En nu mijn aapje mij weer herinnert aan de aanschaf van dit boek besluit ik het er bij te pakken. Ik blader opnieuw door de gedichten, verbaasd over de tijd waarin dit boek geschreven is. De gedichten dateren tussen 1846 en 1879. De bundel is dan ook uitgebracht in dat laatste jaar. En als ik het boek bekijk kan het niet heel veel nieuwer zijn, de stempel voor in het boek laat mij weten dat het gekocht is in de 'Algemeene boekhandel Nijmegen Naast het Stadhuis'. Helemaal achter in het boek staat één van mijn favoriete gedichten "Het Momento Mori", deze kende ik al, al had ik geen idee wie de kunstnaar achter deze woorden waren. Als ik verder terugblader zie ik een gedicht met de titel:

"Slaapeloze nachten"

(Aan mijne gade op haar ziekbed)

Slapelooze nachten! O, ik ken ze goed,

En ik voel dan dubbel, wat gij lijden moet. 

Als gij op uw sponde, heel de nachtwaak door,

Hunkerend blijft uitzien, Naar den morgengloor;

Als aan d'engen boezem, Zucht op zucht ontstijgt,

en ge, in 't duldloos hoesten, Naar den adem hijgt;

Als ge uit korten sluimer Angstig wakker schrikt,

En niets hoort dan het klokje dat ééntonig tikt;

Als het domm'lig lamplicht Even 't glas verguldt,

Maar de ziekenkamer laat in floers gehuld.

Ach! Ik ken die nachten.

En 'k versta zoo goed, Zwaarbeproefde vrouwe!

Wat gij lijden moet.

Maar als zoo de slaap u urenlang ontvliedt,

Denk dan: "Isreals wachter slaapt of sluiert niet!"

En uw Heer en Heiland, die u plaats bereidt,

droeg zijn zwaarste lijden, ook in de eenzaamheid.

Als uw ziel zich uitstort in het stil gebed;

Gaat een bloesem open, die tot vrucht zich zet.

Langs bebloemde paden treden zij u voor;

Met hun liefste stemme fluist'ren ze u in't oor.

Als aan 't graf ontrezen, staan ze u voor den geest,

En op 't krankenleger viert ge uw Pascha-feest.

De uchtend, die het rouwfloers van de graven trekt,

En voor 't groot ontwaken

U, als ge inslaapt, wekt. 

(ingekorte versie) 

En na het lezen van dit gedicht, geschreven uit liefde voor een stervende naaste, gaan mijn ogen dicht, gaan alle apen en schapen de kamer uit en wordt ik omringt door de woorden die mij meenemen naar een diepe slaap. Alsof je op sommige momenten die dingen vindt die je toekomen. Dat het bijna geen toeval kan zijn.

Bernard ter Haar in zijn jonge jaren

Machteloos

Machteloos

[bijvoeglijk naamwoord]• er niets over te zeggen hebben vb:ik ben machteloos in deze situatie, ik kan niets doen te...

Inmiddels werk ik ruim twee jaar als verzorgende in het verzorgingshuis en ik maak er dan ook absoluut geen geheim van dat ik mijn werk geweldig vind! Ik hou er van om voor anderen te zorgen, om de dingen te doen die ik mag doen. Om mensen uit bed te halen, de dagelijkse zorg te verlenen, lekker tutten of instoppen, het maakt niet uit, ik vind het heerlijk. Ik heb het ook nog eens erg getroffen met de organisatie waar ik voor werk en dat maakt het plaatje compleet. Want door de kansen die mij gegeven zijn ben ik gekomen waar ik nu ben. 8 jaar geleden als activiteitenbegeleider begonnen en 3 jaar geleden omgeschoold naar de verzorging. Het beste wat ik heb kunnen doen, want het échte contact en vertrouwen wat je creeërt in het werk is niet te evenaren. Ik geniet er elke dag weer van. En niet elke dag op het werk is goed, maar er is wel elke dag iets goeds in het werk. 

Het creeëren van een band met bewoners heeft ook een keerzijde. Dat bleek vandaag wel weer. Al meer dan twee jaar ben ik contact verzorgende van een aantal bewoners. De één wat langer dan de ander, want er is geen ontkomen aan, soms moet je afscheid nemen. En waar je ook niet aan ontkomt is dat de band die opbouwt je soms een beetje in de weg gaat zitten. Niet omdat het te zwaar wordt, of te emotioneel. Maar omdat je het gevoel bekruipt dat je even niets meer kunt doen. Dat je niet meer weet hoe je sturing moet geven hoe hard je ook zoekt. 

Vandaag was zo'n dag. Ik kan het gevoel van machteloosheid maar niet kwijt raken. Ik voel me in een situatie zo nutteloos. Ik zou van alles willen doen. Ik zou alles wat in mijn macht ligt willen gebruiken om weer een glimlach op haar gezicht te krijgen. Maar dit keer weet ik niet hoe. Ik vraag collega's, familie, naasten, eigenlijk iedereen die in haar kring hoort. Maar ik kan er de vinger niet op leggen. Ik hoor verschillende verhalen, meningen, inventariseer ze en probeer de situatie duidelijk te krijgen. Wat niet gelukt is. Ik vraag nog maar eens een derde om advies. Zoekend naar handvatten. 

En terwijl ik met mijn handen aan de handvatten van mijn fiets naar huis ga raak ik het kruipende gevoel een beetje kwijt. Alsof de buitenlucht alle gedachtes aan het werk verdrijft. Nu zit ik thuis en mijn vingers gaan over de toetsen van de laptop om dit verhaal neer te zetten. En hoewel als ik aan mijn werkdag terug denk het gevoel mij blijft bekruipen, als ik aan mijn totale werkdag terug denk glimlach ik toch. Het was een heerlijke dag, echt een zondag. Met zondagse kleren. En zondagse koeken. En zondagse gezelligheid. De machteloosheid is niet weg, maar is niet meer het belangrijkste. Ik heb nu een week vrij en ik weet dat ze in goede handen is bij mijn collega's. Omdat zij net zo veel van dit werk houden als ik en zij zullen er alles aan doen om goed voor haar te zorgen. Daar twijfel ik niet aan. Want het contact met bewoners is niet alleen het belangrijkst. Die met collega's is minstens net zo belangrijk. Zonder hen is de cirkel niet rond.

Pauzewonen

Met de huidige veranderingen in de zorg, ander eisen voor woonruimtes, het scheiden van wonen en zorg of leegstand doordat ouderen langer thuis blijven gebeurt het dat er verzorgingshuizen sluiten, een andere locatie betrekken of te maken hebben met leegstand.

In Arnhem is er het Bruishuis, een voormalig verzorgingshuis in de wijk Malburgen en die heeft een nieuwe bestemming gekregen. Er is ruimte gecreërd voor beginnende ondernemers, er zijn vergaderruimtes te huur en er zijn 30 pauzewoningen beschikbaar.

Hoe vaak gebeurt het dat er twee mensen gaan scheiden en dat één van de twee op zoek is naar een woonruimte? Een pauzewoning is een woning voor de duur van een jaar, voor mensen die zijn gescheiden en tijdelijk een andere woonruimte zoeken. Hoe goed is dat? Door van de afgestoten ruimte van de één, een oplossing te bieden aan iemand die er naar op zoek is. Een mooie regeling die, vind ik, laat zien dat we in deze maatschappij weer leren om wat voor elkaar te kunnen betekenen.

Pauzewoningen om leegstand tegen te gaan de toekomst?
Een sterke schakel!

Voor meer informatie over het Bruishuis in Arnhem klik je hier.

Leven

Voor wie liefhebben

wordt Leven met een hoofdletter geschreven

ondanks leed en droefenis

omdat Leven, Liefde is.

De Speeldoos

In een van de eerdere blogs had ik het al over zingeving. Niet bedoeld over het geloof, maar over de zin van het leven. Hoe je kwetsbare mensen betekenis aan hun leven geeft. Ik ben er grote voorstander van, omdat ik vind dat iedereen er toe doet, of je nou jong, oud, arm, rijk, dik, dun of verstandelijk gehandicapt bent. Iedereen heeft recht op zingeving in zijn of haar leven, ieder leven is even belangrijk.

Al lange tijd vind ik de band De Staat heel erg goed. Torre Florim, de zanger, is samen met Roos Reebergen (Roosbeef) een project gestart met de naam De Speeldoos. De tweede editie hiervan is onlangs uitgekomen en dit keer is de speeldoos gebasseerd op gedichten van verstandelijk beperkte acteurs die samen spelen in "theater Kleinkunst" . Samen hebben ze de inspirators geïntervieuwd en op basis van hun verhalen en gedichten zijn ze tot een heel mooie nieuwe speeldoos gekomen! Een geweldige editie, een hartverwarmend project. Een van de mooiste vormen van zingeving.

Kijk ook eens op de website van de Speeldoos.

Warm nest

Vanmiddag ging ik met mijn moeder naar de open dag van een nieuw verpleeghuis in Meppel, met daarbij een woning voor ouder wordende verstandelijk gehandicapten. Met de neus vooruit eerst eens kijken bij de woning voor gehandicapten. Zelf kom ik regelmatig in de woning met de bewoners die hierheen gaan verhuizen. Met het rondlopen in deze nieuwe woning bedenk ik mij dat ze een prachtige nieuwe locatie gaan betrekken! Ik zie voor mij de beelden van de bewoners die hier gaan wonen, de ruimte die ze hebben, met een eigen grote kamer en badkamer en een heel mooi snoezelbad waaraan ook al is gedacht aan de minder mobiele bewoners. En ik weet dan ook dat zij hier een heel prima tijd tegemoed gaan, dit is een huis voor hun.

Hierna lopen we door naar het nieuwe verpleeghuis. Mijn moeder zegt onderweg tegen mij; "Ik ga vast een stikkertje plakken met mijn naam waar ik later wil wonen, nu kan ik het nog zeggen. Tegen de tijd dat ik hier heen moet verhuizen kan ik het niet meer vertellen." Ik kan mij niet voorstellen en ook zeker niet wensen dat ik ooit mijn ouders naar een verpleeghuis zal brengen. Aan de andere kant weet ik dat er een heel reeële kans is dat er een dag komt dat ik mijn ouders ooit naar een zorginstelling zal moeten verhuizen. Mijn oma is onlangs overleden in het verpleeghuis wat nu gaat verhuizen. Het personeel kom ik in het nieuwe huis tegen. Opnieuw herinner ik mij die warme zorg die zij altijd aan mijn oma hebben geleverd. En mijn oma vond het helemaal niet erg om in een verpleeghuis te wonen, zij was daar op haar plek en ze gaven haar de zorg die ze nodig had, op wat voor manier dan ook. En als je daar bent is er eigenlijk geen enkele bewoners die het erg vindt om er te zijn. Gezelligheid en sfeer is wat overheerst. Iedereen zegt nu hardop niet in een verpleeghuis te willen wonen, maar voor wie is het erg? Familie lijkt het meeste moeite te hebben met de situatie. Want tegen de tijd dat je er zelf komt te wonen krijg je alles wat je nodig bent. Bescherming, verzorging en gezelligheid. Waar je buiten kunt zitten door toch binnen te zijn, huiselijkheid, een warm nest. Iedereen is er voor jou, om jouw leven nog zo prettig mogelijk te maken.

Ondertussen hoor ik mijn moeder ook tegen veel anderen zeggen dat ze alvast haar kamer gaat uitzoeken. Ik rol nog eens met mijn ogen en doe of ik het niet hoor. Want ik denk dat ik later voor mijn eigen ouders wil zorgen. Lekker thuis, dat ik gewoon net als nu bij hun op de koffie kom, vaak voor ze kan koken en in de zomer in de tuin zitten. De huiselijkheid lekker thuis houden..... Maar dat ga ik hun (nog) niet vertellen. Zo ver is het nog lang niet, ik hoop dat moment nog minstens 20 jaar uit mag stellen. En mocht de situatie het niet toelaten? Dan weet ik dat er een ander warm nest voor ze is, niet alleen hier, maar in ieder verpleeghuis waar medewerkers met dezelfde visie werken.

Music is a higher revelation

Music is a higher revelation than all wisdom and philosophy.

~Ludwig van Beethoven~

Muziek is meer dan alleen noten aan elkaar geweven door één of meer instrumenten. Het is zo veel meer dan dat. Er zijn veel verschillende soorten muziek, klassiek, blad, één intrument tot een volledig orkest, oude muziek, nieuwe muziek en vocaal. 

Naast het feit dat er voor iedereen wel wat wils is, is er geen persoon op de wereld die geen muziek heeft die hij leuk vind. Iedereen vind wel iets mooi. Van een liedje op de radio tot het beminnen van een band. Maar naast dat muziek mooi is, bij je past, verbind muziek mensen met elkaar. Kun je je nog het moment herinneren dat the Beatles kwamen optreden in Nederland in 1964? Dit is wat er gebeurde:

The Beatles - Nederland 1964

Een enorme menigte die hun helden onthalen op het vliegveld om samen te kunnen genieten van het beeld en de muziek die deze geweldige band maakte. Een prachtig gezicht! En ook nu nog steeds, jaren later geldt deze kracht; Muziek brengt mensen samen. Vorig jaar stond ik samen met 65.000 anderen op het Malieveld bij Coldplay. En denk eens aan alle festivals, Pinkpop, Lowlands, Sziget, SXSW, Into the great wide open, waar alle liefhebbers van muziek op afkomen. 

Maar muziek is ook schoonheid. Naast het luisteren met anderen is het soms heerlijk om helemaal alleen bevangen te worden door het luisteren naar een mooi stuk. Je verliezen in de eenzaamheid, in de tekst, de klanken. De boodschap ontvangen die het brengt, passend bij wat je wilt ontvangen. Bijna magisch wat muziek te weeg kan brengen. Wat zou een goede film zijn zonder de muziek op de achtergrond? Wat zou de Titanic zijn zonder het orkest dat spelend mee ten onder gaat? Wat zou Jaws zijn zonder de twee tonen die met spanning de aankomst van de haai aankondigd? En wat is een begravenis zonder muziek. De boodschap van de persoon die is overleden wordt overgedragen door het kiezen van de muziek. Muziek is oneindig. Muziek is het best bewaarde medicijn. 

Carlos Santana - Somewhere in heaven

Yiruma - River Flows in You