..... Is één van mijn meest verkregen sms-jes afkomstig van mijn moeder. Waarop mijn antwoord relatief vaak "Nee" is. Deze berichtjes wekken een en al irritatie op, en vandaar komt er vanaf mijn kant vaak geen fatsoenlijk antwoord terug.
Als mijn mam twee dagen of langer mij niet heeft gezien/gesproken/ge-smst heeft dan kan ik dat berichtje verwachten. Mijn mening is over het algemeen "geen nieuws is goed nieuws", deze vraag is dan ook ontzettend overbodig. Met enig regelmaat heb ik hier al mijn beklag over gedaan, 5 jaar zonder resulaat, maar de afgelopen maanden gaat het aardig goed. Het berichtje is inmiddels niet meer de aanvoerder in de sms-competitie. Gelukkig, als je het mij vraagt.
Maar ik moet schuld bekennen. Vrijdag ging ik met mam lunchen zodat we elkaar nog even zouden spreken voor mijn ouders met vakantie gaan. Zondag, vandaag dus, zouden ze weg gaan. Met de auto naar Zeeland. Niet zo ver weg, voor een weekje. Vanmorgen zouden ze op tijd weg gaan.
Vanmorgen werd ik vroeg wakker. Bezweet, onrustig en ontwakend uit een aloud bekende droom. Niet wetend waar deze onrust opeens vandaan komt sta ik op met de intentie deze dag vroeg te beginnen. Wanneer ik in de woonkamer kom en mijn oog op de klok valt zie ik dat het nog maar half acht is. Echt niet dat ik al opsta!! Ik draai mij weer om en ga weer in mijn nog warme bed liggen. Ik val weer in slaap en wordt een paar uur later weer wakker. Wederom onrustig, niet zoals de eerste keer, maar toch, er is iets. Met dit vreemde gevoel begin ik mijn dag en hoe vaak ik mij het ook af vraag en hoe vaak ik ook mijn krijsende aapjes die mijn gedachtes heten op pad stuur in mijn onderbewustzijn, ik kan er de vinger niet op leggen.
Tot ik op tv naar een reisprogramma zit te kijken en ik mij bedenk dat mijn ouders op vakantie zijn. Met de auto. Is de kans op een ongeluk in de auto niet grootst? Waarom heb ik nog niets gehoord? Niets over de cappuccino? Over het hotel? Ik weet metéén waar mijn onrust vandaan komt. Niet onrust, maar ongerust. Het slaat helemaal nergens op, dat weet ik. Maar na twee uur waarin ik kansloos probeer mijn gedachtes tot rust te krijgen geef ik het op. Ik pak mijn telefoon en toets de teks "Leven jullie nog wel?" in. Nog voor ik de tekst naar Zeeland kan sturen krijg ik een berichtje binnen. "Goed over gekomen. Liefs". Vol opluchting verwijder ik mijn getypte tekst. Die ga ik dus mooi niet versturen. Ik ga echt niet laten merken dat ik bijna in de verleiding was gekomen om een ik-lijk-echt-te-veel-op-mijn-moeder berichtje te versturen. Echt niet.
No comments:
Post a Comment