Monday, December 1, 2014

Klein geluk

Vandaag is het de eerste van december. De eerste dag van de laatste maand van het jaar. Dat moment grijp ik even aan om achterom te kijken naar wat 2014 tot nu toe geweest is. Niet te geloven wat een verschil één jaar kan maken! Het was tot nu toe al een fantastisch jaar, dus laat die laatste maand maar komen. Want in 2014:

Heb ik geweldige weekendjes Limburg gehad, heel fijne meetings gehad met Anneke, Inge en Goedzooi, stond ik in de Viva, heb ik een interview op tv mogen doen, een heel geslaagde NL Doet en Ontmoet dag georganiseerd, genomineerd voor de meer dan handen awards, heb ik een geweldig intensive program gehad, mocht ik een presentatie geven bij de opening van de dementheek, Pinkpop met Stromae en Metallica, heb ik mijn propedeuse gehaald, een nieuwe werkplek gekregen, concerten van Dotan en Blaudzun, werd er een workshopdag georganiseerd in Zwolle nav het tv-interview en mocht ik er zelf spreken en tot slot mag ik ook nog een eigen onderneming starten.

Maar weet je? Het gaat niet alleen om deze fantastische dingen! Ik beleefde heel kleine momentjes, waar ik minstens net zo gelukkig van word als ik er aan terug denk. Een bewoonster met dementie die mijn naam weet te onthouden, in de trein zitten in het zonnetje met het wuivende gras, een kopje koffie drinken met mijn moeder in de achtertuin in de zomer, de vele gezellige momentjes op de bank met vriendinnen, een kaartje op de mat krijgen, een kusje voor het slapen gaan van bewoners, op zaterdag met collega's een zelfgemaakt plakje cake in het werkweekend bij de koffie, een app-je krijgen met lieve berichtjes, dubsmash filmpjes maken en daar de slappe lach om hebben, op de fiets tussen de weilanden met de ondergaande zon op de achtergrond, gezellig samen eten, gesprekken buiten onder de sterrenhemel, in de tuin met blote voeten bij een vuurtje.

Afgelopen zondag was ik aan het werk, een van de bewoners speelde in de grote zaal op het orgel, stilletjes keek ik even toe en zag er een andere bewoonster bij staan. Zij stond in alle rust met open mond te kijken en was ontroerd door het spel wat hij speelde. Toen hij eindigde bedankte zij hem en zei dat ze het prachtig vond en gaf hem een hand. Dat kleine gebaar, dat momentje, dat deed al het andere even vergeten. Dat was goud.

 

2015... Kom maar op!
 

No comments: